Van het Beagle-kanaal naar het Rijk der bevers

Genieten in het Beagle-kanaal
Vandaag stond in de ochtend een boottocht op het programma door het Beagle-kanaal, dat de Pacific verbindt met de Atlantische Oceaan en waar Darwin ooit als ontdekkingsreiziger naar binnen is gevaren! 

Om 08.30 scheepten we in. Als snel zaten we midden op het water en trok het ene na het andere eiland aan ons voorbij: bevolkt met aalscholvers, zeeleeuwen of pinguïns. Omdat de boot een katamaran was konden we de oevers zeer dicht naderen en de koloniën van dichtbij aanschouwen.  

Het was hartstikke leuk om de zeeleeuwen te zien spelen en stoeien op de rotsen. Af en toe plonsde er een in het water; al dan niet in het vuur van het spel (of de strijd) eraf geduwd door een soortgenoot. Erg leuk om te zien.  

Ook de pinguïnkolonie was vermakelijk. Paartjes voerden elkaar ….. of misschien waren ze wel aan het zoenen. Andere pinguïns waggelden van het strand naar het water om een stukje te gaan zwemmen. Maar de meesten stonden lekker te luieren in het zonnetje dat regelmatig tussen de wolken vandaan kwam.   
Gelukkig zijn ze goed bestand tegen de wind want er stond een stevige bries (en dat is een eufemisme). Omdat  ze korte poten hebben, waardoor hun zwaartepunt laag zit, kunnen ze niet zo snel omvallen. Misschien wel een adequate evolutionaire reactie. 

Ondanks de zon waren mutsen, handschoenen en sjaals geen overbodige luxe. Toch hadden we – net als eigenlijk bijna de hele reis tot nu toe – weer ongelooflijk veel geluk met het weer.  
Patagonië staat erom bekend dat het vier seizoenen op één dag kan tellen. Maar dat hebben wíj niet vaak meegemaakt. Ondanks de fikse wind, hebben we het maar af en toe koud gehad en was het meestal half bewolkt met een heerlijke zon er tussendoor.  

De boottocht was echt weer een hoogtepunt van de reis. Afgezien van de dierenrijkdom op de eilandjes zagen we prachtige vergezichten, veel vogelsoorten en zelfs een walvis! Helaas was die wat verder weg, maar we herkenden hem aan de spuit water die hij omhoog schoot en een van de medereizigers had zelfs zijn staart op de foto.  
En wat ook bijzonder was, is dat ik me realiseerde dat Darwin hier gevaren heeft. En wat voor gevoel hem dat gegeven moet hebben…….  

Rond 14.00 uur waren we terug in Ushuaia. Ik at een broodje op een bankje in de zon en maakte een mooie wandeling langs het water en door de toeristische winkelstraat. In ons hotel dronk ik nog een kopje koffie voordat we om 18.00 uur met een man of tien vertrokken naar een deel van Tierra del Fuego dat bevolkt wordt door bevers. 

Een bizar bever-rijk
We kwamen aan bij een oude blokhut in de middle of nowhere waar we hartelijk ontvangen werden door een echtpaar met een hobbit-achtig uiterlijk. De vrouw des huizes gaf ieder van ons een hartelijke hug; alsof ze ons al jaren kende.  
De blokhut, die het echtpaar eigenhandig gebouwd had, bewoonden ze zelf en  diende tevens als uitvalsbasis voor een hike door het achterliggende gebied waar diverse beverfamilies hun domicilie hebben. Het authentieke ‘een-met-de-natuur-sfeertje’ in de hut voelde heerlijk aan.
We werden voorzien van een aantal stevige laarzen en gingen naar buiten. De heer des huizes begeleidde ons en vertelde dat er hier in de jaren ‘40 van de vorige eeuw 50 bevers zijn uitgezet omdat bever-vellen destijds een hoop geld opbrachten. Aangezien die vellen de laatste decennia niets meer opleveren, wordt er niet langer jacht op gemaakt. En bevers hebben geen natuurlijke vijanden. Daardoor is hun aantal in Vuurland gegroeid tot 100.000! Met alle gevolgen van dien! 

We kwamen terecht in een moerassig veengebied - begroeid met allerlei mossen en struiken - dat veerde onder onze voeten. Het leek wel of we op een matras liepen. Af en toe werd het drassig en zakten we tot onze enkels in de modder. Die laarzen waren geen overbodige luxe! 

Al snel naderden we een meertje waar we de eerste bever zagen zwemmen. Ook doemde een beverburcht op, een heuveltje van bruin zand en takken, dat uitstak boven het water.  
Hier woont een bever-echtpaar. Jaarlijks krijgen ze één tot twee nakomelingen. Elk bever-kind blijft drie jaar bij zijn of haar ouders en vertrekt dan om zelf ergens een huis te bouwen. Dat betekent dat in zo’n burcht vijf á zes bevers wonen. Van binnen heeft het stel een woon- en een slaapkamer gemaakt 🙄. “Ongelogen waar”, zou mijn moeder zeggen.  

De bevers bakenen hun territorium af door dammen te bouwen. Het territorium van een beverfamilie heeft een diameter van 300 meter. Hun habitat dammen ze letterlijk af. En het gevolg is dramatisch voor het oorspronkelijke landschap. 
Een mooi begroeide omgeving met snel stromende riviertjes verandert in een apocalyptische omgeving van afgedamde meren met dode bomen doordat ze in het water zijn komen te staan. Op de oever staan totaal kaalgevreten dode struiken, vakkundig afgebeten door de bevers, die vervolgens met de takken hun enorme dammen bouwen, waardoor er op diverse hoogten meren en beken ontstaan. Het is echt onvoorstelbaar wat deze dieren teweeg brengen. Ze zetten het landschap volledig naar hun hand en verwoesten het natuurlijke ecosysteem grondig.  

We struinden en sopten door het moeras en bezochten drie beverfamilies. Ik heb mijn ogen uitgekeken ….. Een bizarre situatie! 

Na twee uur bereikten we het eindpunt van de wandeling. Alvorens we de terugweg aanvaardden, serveerde de gids glühwein in een bekertje met een chocolade brownie.  

Weer aangekomen in de blokhut stond een lange tafel op de vide gedekt. We schoven aan en het werd een supergezellig etentje. We konden kiezen uit zalm, biefstuk of iets vegetarisch en kregen een heerlijke fruitschotel als toetje plus een likeurtje als uitsmijter. Het echtpaar maakte er – ook door de grappige performance van de vrouw - echt een feestje van en dat was aan ons wel besteed.  

Moe en zwaar onder de indruk van alle belevenissen van vandaag, viel ik na een lekkere douche in ons hotel in een diepe slaap vol dromen van dodelijk slimme bevers.