Het betere klimgeiten-werk

Omdat in onze cabañas niet voorzien wordt in ontbijtmogelijkheden, stapten we in de bus om te gaan ontbijten in het enige hotel ín het nationaal park, waar vandaan we vandaag ook zouden gaan wandelen.  

Het was een vier- of vijfsterrenhotel hotel met dito ontbijt. Dát zijn we niet gewend. Djoser-hotels zijn middenklasse hotels en in Patagonië betekent dat soms de ondergrens van wat wij daar normaal gesproken onder verstaan. Maar het is allemaal schoon en netjes. En dat is het belangrijkst.  
Het ontbijt was tot nu toe nogal magertjes. In Patagonië is men gewend ’s morgens vooral mierzoete lekkernijen tot zich te nemen. Hoewel dat er allemaal best lekker uit ziet, is dat voor mijn nuchtere maag een té grote uitdaging. Omwille van de toeristen ligt er meestal ook wat (zeer droog) brood dat je absoluut moet roosteren voordat je het kunt wegkrijgen; plus wat ham en kaas. Het uitgebreide en uitstekende ontbijt van vandaag ging er dan ook bij iedereen in als God’s woord in een ouderling (om met Menno te spreken). 

Vervolgens hadden we de keuze tussen een wandeling van twee uur of een langere beklimming van de Pingo, een berg met een prachtig uitzicht over het landschap van Torres del Paine, waar een uur of vijf voor stond. Samen met Ton, Rob, Tanja, Pieter en Richard koos ik voor de lange hike. 

We vertrokken vanaf het ranger-station waar we onze naam moesten achter laten en ons weer moesten melden als we terug kwamen. De ranger waarschuwde voor de harde wind die het wellicht onmogelijk zou maken de top te bereiken, wilde je niet in één boog vanaf de berg hardhandig het dal bereiken 🤭. 

Al na één km vals plat torende de bergwand vóór ons kei-steil boven ons uit.  
Overwegend scheen de zon en het wolkenspel in de lucht was een genot om naar te kijken. Het waaide weer dat het een lust was. De wind voelde fris aan maar al snel kon mijn jas uit, en vervolgens ook mijn fleece, want de beklimming bleek een fikse work-out. 
Als een stel klimgeiten hadden we al onze ledematen nodig om omhoog te komen langs de kleine en grote keien en rotsblokken en de hoge treden die hier en daar waren uitgehakt. Ook moesten we oppassen voor de windvlagen want je kon zo van de berg getild worden. Maar de uitzichten waren verpletterend mooi.  

Beneden ons lagen lichtgrijze, donkergrijze, turquoise en lichtblauwe meren waarvan we steeds meer konden zien naarmate we hoger kwamen. De bergen op de achtergrond schitterden in hun kleurenpracht van allerlei tinten grijs en bruin. En de sneeuw op de bergen gaf licht evenals de gletsjer die we in in de verte zagen liggen.  

We spraken af dat iedereen zijn eigen tempo zou klimmen, maar dat we elkaar niet uit het oog zouden verliezen. Bij elk ‘Mirador’ (uitzichtpunt) bleven we op elkaar wachten.  
Toen we over de helft waren, kwamen een paar Engelse hikers naar beneden die de top gehaald hadden, maar zeiden dat je erg voorzichtig moest zijn. Het laatste stuk waren ze kruipend naar boven gegaan vanwege de harde wind daarboven. 
De motivatie van de groep om nog veel verder te klimmen daalde door dit vooruitzicht. Wel drie keer zei iemand nog max 100 meter verder te willen gaan tot de volgende bocht en dan te stoppen. Maar na elke bocht gloorde weer een bergkam waar we iets veelbelovends achter verwachtten. 
Uiteindelijk besloten vier van ons echt niet hoger te klimmen. Zij gingen op een min of meer beschut plekje zitten om te genieten van het prachtige uitzicht. Nadat we een groepsfoto gemaakt hadden om te markeren dat we samen bijna de top gehaald hadden, gingen Richard en ik verder naar boven. We lieten onze rugzakken bij de anderen achter. Een relatief eenvoudig stuk door het bos volgde, maar toen we de bomen achter ons hadden gelaten, gierde de wind met een enorme kracht om ons heen. We maakten klein om zo weinig mogelijk wind te vangen. Op enig moment gaf Richard het op en ging zitten omdat hij steeds zand in zijn ogen kreeg en niet meer goed kon kijken wat hij aan het doen was. Ik zag dat ik er bijna was en kroop nog even verder om een glimp van het ultieme uitzicht op te vangen. Uiteindelijk moest ik het 50 meter vóór de top opgeven omdat het écht te gevaarlijk werd. Maar het uitzicht had ik al in beeld. Ik zocht een bosje waar ik me achter kon verschuilen tegen de wind om een foto te nemen van deze natuurpracht en bewoog me vervolgens voorzichtig naar beneden, vechtend tegen de kracht van de wind  Het was een geweldige belevenis om dit natuurgeweld het hoofd te bieden! 

De afdaling was ook geen sinecure. Conditioneel minder belastend, maar je moest ontzettend uitkijken waar je je voeten neerzette om niet uit te glijden en van de berg af te schuiven of te waaien. 

Terug in het café van het hotel waar we gestart waren, proostten we -  ieder met een lekker koud biertje - op wat we samen bereikt hadden en op de goede afloop. Wát een mooie saamhorigheid! Al met al een top-ervaring!  

In ons “Mädelhaus”, zoals de dames-cabaña door Pieter gedoopt was, nam ik een lekkere douche en hielden we nog een gezellig happy hour voordat we met z’n allen lekker gingen eten in het andere restaurant in onze nederzetting, waar een heerlijk buffet werd geserveerd met allerlei verschillende gerechtjes. Een leuke afsluiting van een dag die weer echt een cadeautje was!