Circuito Chico: het paradijs op aarde

Na een beroerde nacht vanwege een lichte migraine-aanval werd ik niet zo fris  wakker; in tegenstelling tot de buitentemperatuur die volgens mijn weer-app onder het vriespunt lag. Toen ik het gordijn opentrok zag ik een heldere, blauwe  lucht. De wind die mijn kamer in waaide, deed me denken aan de atmosfeer van een wintersportvakantie zoals die hoort te zijn 

Er lag een dag voor me waarvoor ik mijn eigen plan kon trekken. Renske had een aantal mogelijke activiteiten aangegeven ín en rondom Bariloche, een waar outdoor-paradijs. Je kunt hier wandelen, paardrijden, bergbeklimmen, boottochten maken, kajakken, fietsen, met de kabelbaan naar de top van het gebergte (waar ’s winters hevig geskied wordt); maar ook een chocolademuseum of – fabriek bezoeken, chocolade eten, aan het strand van het  meer verpozen, winkelen  etc. Kortom, een plaats met veel mogelijkheden. Helaas blijven we maar twee dagen. 

Het Lago Nahuel Huapi, waar Bariloche aan ligt, is een meer van 100 km lang, 8 km breed en 500 meter diep. Eromheen ligt het Parque Nacional Nahuel Huapi. Het natuurschoon is overweldigend. Het heeft een Alpen-uitstraling met de schoonheid daarvan in het kwadraat. Het nationaal park is het oudste, en het meest bezochte van Argentinië. Men zegt erover dat het Alaska, Zwitserland en Noorwegen verenigd in één gebied. De stad zelf heeft een typisch Zwitserse uitstraling: houten chalets, veel chocolaterieën, raclette en kaasfondue op de menukaarten. 

Ondanks de chocolade-verleiding 😋 koos ik ervoor om te gaan mountainbiken. Renske adviseerde een tocht, die het Circuito Chico wordt genoemd rondom een deel van het Lago Nahuel Huapi. De start ligt op zo’n 20 km van Bariloche waar een fietsverhuur gevestigd is.  
Omdat ik me nog niet zo lekker voelde, startte ik de dag rustig op met een wandeling door het stadscentrum en een kop koffie op een zonnig terras, waar ik gezelschap kreeg van Mieke die toevallig langs wandelde.  

Rond het middaguur nam ik de regionale bus naar het vertrekpunt van Circuito Chico. De bus was afgeladen met backpackers die in dezelfde omgeving gingen hiken.  
Aangekomen op de plaats van bestemming, huurde ik een fiets met verplichte helm en fel oranje waarschuwingsjack; en ging op pad. 

Vanaf de eerste minuut was het overweldigend. Om de kilometer doemde een verbluffend mooi uitzichtpunt op.  Ik was blij dat ik alléén was en mijn fotomomenten kon kiezen, zonder me bezwaard te voelen. De temperatuur was heerlijk: een warm zonnetje in combinatie met een verfrissende luchtstroom. En na al die reisdagen was het een verademing om me weer eens flink in te spannen in het heuvelachtige landschap rondom het meer. Kortom: optimaal genieten! 

Moe maar voldaan was ik na ruim 4 uur terug bij mijn vertrekpunt. 

Bij de nabije bushalte stonden zo’n 20 mensen te wachten om terug te gaan naar Bariloche. Na 15 minuten kwam de bus. Maar ….. hij verminderde weliswaar vaart, waardoor ik kon zien dat hij stampvol zat, maar reed door zonder te stoppen! 20  minuten later kwam de volgende bus aan, die wél stopte. Ook deze was al behoorlijk gevuld. Net toen ik in wilde stappen, klapte de deur pal voor mijn neus dicht. Vol! De derde bus – na nogmaals 20 minuten - had gelukkig ruimte genoeg. 

Door al het oponthoud moest ik me haasten om te douchen en me aan te kleden om op tijd te zijn voor de afspraak die we met een deel van de groep hadden om te gaan kaasfonduen. Ik schrok toen ik in de spiegel keek, want ik was vergeten mijn zonnebrandcrème in mijn rugzak te stoppen; met alle gevolgen van dien in deze omgeving die erom bekend staat dat er hier en daar gaten zitten in de ozon-laag. Bordeaux-rode konen dus. 

De avond was weer een succes. We zaten aan een ronde tafel met een groepje van 7. De kaasfondue was heerlijk en het gezelschap een warm bad. Mooie gesprekken over van alles wat belangrijk is in het leven. Een top-avond na een top-dag!