Naar het einde van de wereld: Fin del Mundo

Gisterenochtend (vrijdag) was er geen programma. Ik was echt toe aan een keertje lekker uitslapen en bleef tot 09.00 uur liggen. Heerlijk! Mieke, Sylvia en ik ontbeten met thee plus wat crackertjes en kaas, die we bij ons hadden, en maakten daarna met een deel van de groep een wandeling in de directe omgeving. Niet écht indrukwekkend helaas. De anderen, waaronder onze huis(je)genoot Ankie waren gaan paardrijden. Ik heb dat aan me voorbij laten gaan, omdat ik dan wéér zo idioot vroeg op had moeten staan.  

We dronken koffie aan de oever van de rivier waar een heerlijk zonnetje scheen en ik nog wel een paar uur had willen blijven zitten. 
Maar om 12.30 uur vertrokken we helaas al, om weer terug te rijden vanuit Chili naar El Calafate in Argentinië. Morgenochtend vroeg vliegen we daar vandaan naar Ushuaia op Vuurland, de meest zuidelijke, nog bewoonbare plek op aarde vóór Antartica; een stad die zich daarom toeristisch etaleert als Fin del Mundo. 

Het was een lange rit, die opnieuw verlengd werd door het oponthoud aan de grens tussen Argentinië en Chili. De bright side is dat ik weer ruimschoots tijd had om mijn belevenissen van de afgelopen dagen op te schrijven en waarmee ik de lange reistijden steeds lekker stuk kan slaan. 

Direct na aankomst om 20.30 uur reden we niet eerst naar het hotel, maar meteen naar een restaurantje in het stadje om nog wat te eten voor het slapen gaan.  

Vandaag ging de wekker namelijk weer om 05.30 uur 🥴 omdat het vliegtuig naar Ushuaia om 08.45 op moest stijgen.  
We landden tegen 10.00 uur na een vlucht met veel turbulentie door de harde Patagonische wind.  

Vuurland (Tierra del Fuego op zijn Spaans) is het grootste eiland van Zuid-Amerika. Het is genoemd naar alle vuurhaarden die de oorspronkelijke bewoners, de Yámanas-indianen, als vuurtorens gebruikten op de vele gevaarlijke inhammen en eilandjes van de archipel ten zuiden van Vuurland.  

Er zijn maar twee steden op Vuurland waar Ushuaia er één van is. Daaromheen is het net als bijna overal in Patagonië alleen maar ongerepte natuur met bossen, meren, ontelbare eilandjes en fjorden.  

Na het inchecken in het hotel liep ik met een paar mensen eerst even het stadje in om te gaan lunchen. Wat direct opviel zijn de vele muurschilderingen die delen van de geschiedenis van de de stad weergeven. Zo zie je beelden van de oorspronkelijke bewoners, de Yámanas, maar ook van de strijd om de Falklandeilanden (in het Argentijns de Malvines, waarvan Argentinië in een stil protest nog steeds het eigendom claimt richting Engeland) en van de beruchte gevangenis die hier in 1884 gevestigd is, als equivalent van het Duivelseiland voor de kust van Frans Guyana. Het werd een beruchte gevangenis waar de leefomstandigheden meer dan erbarmelijk waren. 

Om 14.00 uur vertrokken we naar het Parque Nacional Tierra del Fuego op 20 km afstand van de stad. 
De gids die ons vergezelde vertelde over de geologie, de vegetatie en vooral over de oorspronkelijke bewoners van Vuurland.  
Darwin was een van de eerste ontdekkingsreizigers die Vuurland bereikte. Hij kwam binnen via het Beagle-kanaal en zijn ontmoeting met de Yámanas was het begin van zijn evolutietheorie. Hij zag een nomadenvolk dat rondtrok in kano’s. Omdat ze zich voornamelijk op het water voortbewogen, hadden ze extreem lange armen door het kanoën en onderontwikkelde benen. (Zie de foto die ik maakte van de foto, die de gids ons liet zien.) Darwin zag hen eerder als enigszins doorontwikkelde dieren dan als mensen. Ze leefden van de jacht; en het vet van zeeleeuwen smeerden ze op hun naakte huid als bescherming tegen de kou. Kleding droegen ze niet of nauwelijks en ze sliepen op de kale grond in eenvoudige hutjes van takken en zeehondenhuiden. Darwin vond hen dus een barbaars volk van wilde mensen, maar later bleek dat het een trots volk was met veel diepzinnige rituelen en prachtige mythen.  

Met de komst van de Europese kolonisten was het snel afgelopen met deze Indianen. Ze werden verdreven van hun grondgebied en hun basisvoedsel (zeehonden en guanacos) werd gedood door de indringers. Maar ook waren ze niet bestand tegen onze westerse infectieziekten, zoals mazelen en griep. In nog geen 100 jaar bleef er nauwelijks een Indiaan over op Vuurland. 

Tussen de verhalen van Fernando, onze  gids, door liepen we verder door Tierra del Fuego. We zagen een stuk prachtig strand van de archipel, bos met verschillende beukensoorten, maar ook een veengebied met meren die in de zon lagen te schitteren, omzoomd door een moerassige oever met veel vogelsoorten en prachtige planten en bergen op de achtergrond. Opnieuw een mooi, stukje puur natuur; met weer een eigen specifiek karakter; anders dan we eerder zagen. 

Ook liepen we langs een groot bord met de tekst: 3079 km naar Buenos Aires en 17.848 km naar Prudhoe Bay in Alaska. Het bord markeert het eindpunt van de Panamerican Highway, die in Alaska begint en hier in het uiterste zuiden eindigt! Er bevonden zich opvallend veel motorrijders op dit punt waarvan ik me afvroeg hoeveel van de bijna 18.000 km ze gereden hadden.  

Terug in Ushuaia was ik doodop na de lange dag en viel, na een onderweg meegenomen stukje pizza en een douche, direct in een diepe slaap.