Mist en kou in de Eifel

Dag 4 St Vith – Wallendorf, 290 – 366 km (76 km)
Zwaar bewolkt, af en toe neerslag, matige koude wind, 6 graden

Vanmorgen hebben we het lekker rustig aan gedaan om onze spieren wat pauze te geven na de eerste inspannende dagen. Met name Menno had het gisteren niet gemakkelijk; om niet te zeggen …. heel zwaar. Zijn, voor hardlopen getrainde, spieren protesteerden tegen de plotselinge langdurige fietsuitdaging van de afgelopen drie dagen. De ‘Vennbahn-dag’ met, vrijwel alleen maar, gestaag klimmen tegen de heuvels van de Ardennen en de Eifel op, was voor hem  dan ook beslist geen bron van vreugde. Een ‘belevingsverschilletje’ met mij, zo constateerden we, toen we gisterenavond de dag evalueerden. 

We hadden nóg een reden om niet direct op de fiets te springen. De eigenaar van de auto waar ik zondag tegenaan was gevallen, had zich nog niet gemeld. En dat bevreemdde ons. Het was namelijk een beste deuk. Onze verklaring was dat de zware regen, die volgde op mijn ongelukje, ons briefje onleesbaar had gemaakt. Daarom togen wij naar het politiebureau van St Vith om de eigenaar op te sporen aan de hand van het kenteken op de foto die ik gemaakt had na mijn ongelukkige valpartij. Twee behulpzame dienders brachten ons in contact met de persoon op wiens naam de auto geregistreerd stond. Ons briefje was inderdaad verregend. Hij blij! Opgelost gelukkig!

Na een wandelingetje door St Vith, dat in de Tweede Wereldoorlog volledig aan flarden is geschoten en waar alleen nog een oude toren bewaard is gebleven van vóór die tijd, dronken we een kop koffie en stapten om kwart voor 12 op onze fietsen. Het regende niet echt, maar het was ook niet droog. En dat is de hele dag zo gebleven, met van tijd tot tijd een buitje of even helemaal geen neerslag. Het was waterkoud en mistig. 
Gelukkig was Menno na een goede nachtrust weer opgeknapt en trapte hij de km’s gemakkelijk onder zich weg.
Vandaag was ík degene die het lastig had. Ik had het ijskoud (ondanks mijn 4 lagen bovenkleding, lange broek, sjaal, handschoenen en inspanning) en werd (als typische ‘mooi-weer-fietser’) sjagrijnig van de grauwgrijze atmosfeer en van de zadelpijn die me parten speelde. 
Waarschijnlijk hebben we door een prachtig landschap gefietst met mooie vergezichten, maar dat is me ontgaan omdat ze zich helaas aan ons blikveld onttrokken door de mist die het zicht beperkte tot een paar 100 meter. Bovendien had ik mijn handen vol aan mezelf. Zeker toen we hoog in de Eifel de volle koude wind vingen en mijn handen en voeten aanvoelden als ijsklompjes.

Een aardige afleiding werd gevormd door de mannen uit Deurne die we halverwege de ochtend weer ergens tegenkwamen en in de middag opnieuw; toen aangevuld met een fietser uit Nijmegen die zich bij hen had aangesloten. De Nijmegenaar is niet alleen onderweg naar Rome, maar fietst daarna (via een andere route) ook weer terug. Hij heeft drie maanden onbetaald verlof genomen om dit te volbrengen. Grappig was dat hij opmerkte dat hij dacht dat hij iets bijzonders deed door van NL naar Rome te fietsen, maar dat hij nu moest concluderen dat ‘iedereen’ dat doet. Tikkie overdreven 😃. De rest van de dag, waarin we zowel België, Duitsland als Luxemburg aandeden, passeerden we elkaar regelmatig, wat af en toe tot een gezellig praatje leidde. 

Later op de dag fietsten we door het lieflijke dal van de Our waar de wind nauwelijks voelbaar was en de bewolking wat dunner werd. Ik knapte er weer wat van op. 

Toen we aan het einde van de middag een aardig dorpje binnenreden waar we enkele Gästhauser ontwaarden, besloten we er een eind aan te breien voor vandaag. We vonden er gemakkelijk een kamer in een gedateerd hotelletje  met een mooi uitzicht over het dal van de Our en een gerenoveerde, ruime kamer.
Voor het gemak spraken we bij het inchecken af dat we er ook ’s avonds zouden eten. En dat werd een hilarische belevenis.
Toen we het restaurant betraden, schoten we allebei bijna meteen in de lach. Het leek het decor voor een absurdistische Jiskefet-sketch. Er zaten zo’n acht zwijgzame, stokoude echtparen (0-15 jaar ouder dan wij 😁) aan tweepersoonstafeltjes zwijgend te eten in een deel van een gigantische, kale jaren 70-achtige eetzaal, waar de gesloten vitrage het schitterende uitzicht over het Ourdal volledig wegnam, en die in compartimenten verdeeld werd door bloembakken met bijzonder treurige planten. Je kon een speld horen vallen. We werden er rebels van. Alleen al met elkaar praten leek een gotspe; maar daar lieten we ons niet door weerhouden. Ik kreeg de neiging keihard te gaan zingen. Toch maar niet gedaan. Op het moment dat we ook nog eigenhandig het gordijn bij ons raam opentrokken, keek de hele goegemeente of ze water zagen branden. En toen Menno aanbood ook de andere gordijnen open te doen zodat iederéén leuk naar buiten kon kijken, was de schok compleet. Enfin, wíj hadden een vrolijk etentje 🥳. En napret de rest van de avond.