Een mooie start

Dag 1 Breda - Houthalen, 0 - 93 km
21 graden, bladstil en lekker zonnetje

Een oergezellig etentje met een aantal buren gisterenavond, waar de wijntjes rijkelijk vloeiden, maakte dat ik me wel eens energieker heb gevoeld bij de start van een lange fietstocht 🙄. Rome voelde verder weg dan ooit 🥴. Terwijl de glasbak nog na-rinkelde van het opruimen van de resten van dit bacchanaal, werden we na een lekkere kop koffie bij Marianne en Henk  liefdevol uitgezwaaid door diezelfde buren plus Sylvia die even gedag kwam zeggen.

Bij het bezoek aan de bakker om de hoek voor de fourage onderweg, deed de sticker Breda-Rome op onze fietstas meteen zijn werk. Direct contact. “Met dat brood haal je Rome niet, hoor!”, grapte een andere klant. En vaker vandaag ontstonden er – dankzij die sticker - contactmomenten met andere passanten die ons goede reis en/of sterkte wensten ….. Leuk hoor!

Vanuit de Baronie van Breda zakten we af naar het zuid-oosten België in. Het was prima fiets-weer en super-rustig op onze route. We reden door een vredig boeren-landschap afgewisseld met verstilde dorpjes waar we ons – zoals altijd in België – vrolijk verbaasden over de architectuur van de bebouwing. Het lijkt of je daar alles mag neerzetten; het ene huis nog potsierlijker dan het andere. Maar heerlijk om naar te kijken en het meest afzichtelijke exemplaar in een dorp aan te wijzen.

Na de lunch op een bankje in een bos werden we geconfronteerd met onze eerste hindernis. Rond Lommel worden de fietspaden gerenoveerd; en die zijn  daarom nu afgesloten. De alternatieve route die ons gewezen werd, bleek een wandelpad met 20 cm mul zand waar absoluut niet doorheen te fietsen was. En dat een km of 8 lang. Een noodgedwongen wandeling met de bepakte fiets aan de hand viel ons ten deel. Eindelijk aangekomen in Lommel, waren we toe aan een terras met een fris drankje.  

Om een uur of half 5 namen we plaats op een bankje een logeerplek te googelen. We belden naar een adres op de website van ‘Vrienden op de fiets’, 2 km van ons bankje verwijderd. En ja hoor, we konden terecht. Als we het niet erg vonden dat ze nog niet gestofzuigd hadden …. Daar was wel overheen te komen, zo zeiden we 😉.

We kwamen aan bij een modern huis in een relatief nieuwe woonwijk en werden hartelijk welkom geheten door de bewoners, Paul en Carine, die ons  meteen aanboden spaghetti met hen mee te eten. 
Paul, een werkloze kernfysicus, heeft het huis zelf ontworpen en steen voor steen gebouwd. Achter het huis ligt een enorme tuin waar geiten grazen. 
Tijdens het eten leerden we onze gastheer  en -vrouw een beetje kennen. Fanatieke oldtimer-fans. Hìj vliegtuigmodelbouwer. Zìj werkzaam in de winkeltjes van bungalowpark de Kempener Vennen. Maar ook allebei  duidelijk met een rugzak vol verdriet; overigens zonder daar pathetisch over te doen. Dat zij ook nog een goede vriend verloren zijn aan een paar moordzuchtige Marokkanen en 17 kippen aan een vos en dat everzwijnen de buurt onveilig maken is peanuts bij andere gebeurtenissen in hun leven.

Het werd een etentje met bijzondere verhalen uit een paar zware levens van mensen die er desondanks iets van weten te maken. Mooi om mee te maken.