Ongerepte natuur in Parque Nacional Torres del Paine

Inmiddels zijn we in het Chileens deel van Patagonië. Om de drukte bij de douane vóór te zijn, vertrokken we om 06.00 uur richting Argentijns-Chileense grens. Door de bureaucratie bij de grensovergang ontstaan daar vanaf 11.00 uur ellenlange rijen. 
Wij bereikten de grens op tijd; rond 10.00 uur.  
In de bus werden we geacht een formulier in te vullen met onze persoonsgegevens, waarin we ook verklaarden dat we geen groente, fruit, vlees, dieren etc in onze bagage hadden. De Chilenen zijn namelijk als de dood voor allerlei besmettingen door bacteriën, virussen en ander micro- organismen.  
Bij de Argentijnse grenspost ging het relatief snel. Dat wil zeggen dat we daar ‘maar’ drie kwartier kwijt waren met de paspoortcontrole. Maar de Chileense douane maakte er écht een potje van. Alle bagage moest uit de bus: koffers, rugzakken en andere tassen en alles ging één voor één door de scan. Daarnaast moest de chauffeur ook nog allerlei formaliteiten vervullen. Het duurde eindeloos.  
Gezegend zij de EU! 

Bij de grens stapte Simon bij ons in de bus, de gids die ons ‘s middags zou begeleiden bij onze tocht door Parque Nacional Torres del Paine. Het wordt beschouwd als het mooiste nationale park van Chili en behoort volgens National Geographic tot de vijf mooiste gebieden ter wereld. Het is befaamd om haar imposante bergen die als naalden uit de grond komen. Het meest beroemd zijn drie granieten pieken van méér dan 3.000 meter hoog: Los Cuernos del Paine (de horens van Paine). Maar de streek kent ook gletsjers, ijsbergen, bossen, meren en watervallen die het tot een luilekkerland maken voor wandelaars en natuurliefhebbers. 

Simon was – na de douaniers - de eerste Chileen die ik ooit gezien heb, maar het was beslist geen prototype. Terwijl ik een getint, klein personage had verwacht, stond er een soort Noorman voor ons, een grote, vrolijke viking met een rossige baard en blauwe ogen. En behept met zware ADHD. Zeer vermakelijk. Hij sprak perfect Engels en ratelde aan één stuk door over achtergrond, aard en bijzonderheden van Torres del Paine.  

Torres del Paine is een stuk ongerepte natuur. In het park zijn nauwelijks of geen faciliteiten; één hotel en enkele primitieve campings daargelaten. Als je gaat hiken en je moet je behoefte doen, is de regel dat je er een kuiltje voor graaft, alles daarin achterlaat, het papier dat je gebruikt in een zakje doet en meeneemt of in het kuiltje gooit en het kuiltje vervolgens weer dicht maakt. In 2011 was er een Israëlische backpacker die dacht een andere methode te moeten hanteren. Hij verbrandde zijn toiletpapier met als gevolg dat de hele zaak rondom hem in de hens ging: een vuur dat één-derde 😱 van het park heeft verwoest in een brand die drie jaar lang (!!!) smeulend is blijven voortwoeden! Uiteraard is daarna gestart met nieuwe aanplant maar door de vermaarde Patagonische wind lukt het slecht om dat aan de gang te krijgen. Het zal nog zeker 60 jaar duren voordat het park weer enigszins lijkt op wat het was.    

Rond 13.30 uur maakten we onze eerste stop en een bijbehorende korte wandeling. De rest van de middag volgden er meer. En ook dit Chileense deel van Patagonië maakt haar reputatie volledig waar. De foto’s spreken voor zich …..  

Die reputatie liet zich trouwens ook kennen in de beruchte wind die er vrijwel  altijd snoeihard waait en die ook nu weer zó hevig was dat het nauwelijks mogelijk was om stil te staan om een foto te nemen zonder je camera te bewegen. Het was wél een heerlijk gevoel om weer tegen de wind aan te leunen zónder om te vallen. Omdat er nogal wat bewolking boven ons hing was het aardig frisjes. Voor het eerst haalde ik mijn handschoenen  tevoorschijn en zette mijn capuchon op.   

Helaas zagen we óók de effecten van de beruchte brand. Veel bomen zijn dood en hebben een apocalyptische, zilvergrijze kleur tegen de achtergrond van nieuw groen en veelkleurige bergen, wat het landschap hier en daar doet denken aan een schilderij van Dali. En we zagen we heel veel  guanaco’s (een soort lama’s), nandu’s en schapen en zelfs regelmatig een condor. 

Na een mooie middag arriveerden we bij een kleine nederzetting, net buiten de grens van het Parque Nacional, waar zich onder meer de Tyndal Cabañas bevinden en waar we de komende twee nachten doorbrengen.   

Hoewel ik (net als vier andere van de acht ‘loslopende’ medereizigers) voor deze reis een éénpersoonskamer heb geboekt, slapen we hier in vierpersoons-cabañas, zeer eenvoudige, verouderde onderkomens met twee tweepersoonskamers en een woonkamertje met mini-keukentje. Ik deel het huisje met de andere drie alleengaande dames en mijn kamer met Mieke. Het is zó klein en primitief dat het allemaal wat behelpen is, maar prima voor twee nachtjes. 

In de nederzetting zijn maar twee eetgelegenheden. In één van de twee had Renske gereserveerd voor de hele groep; een mooi restaurant met een panoramisch uitzicht op de bergen. We schrokken van de prijzen. Terwijl we in Argentinië voor een habbekrats konden eten en drinken, is hier in Chili sprake van méér dan een verdubbeling van de Argentijnse kosten; ruimschoots het niveau van ons eigen land. Een van de redenen is dat in dit immense, verlaten land alles moet worden aangevoerd van duizenden kilometers ver weg en dat alleen al het transport en de logistiek kapitalen kost.  

Maar net als in Argentinië was het wél erg lekker. Als je van vlees houdt, zijn Chili en Argentinië echt geschikte bestemmingen. Je krijgt onder meer enorme lappen uitstekende biefstuk, ander rundvlees of lam op je bord. Te groot voor de meesten van ons. En ook de stukken zalm en andere vis zijn niet mis. De keuken in beide landen is door de vele immigranten overigens heel divers: Italiaans, Duits, Spaans, Zwitsers etc. En daarnaast heb je natuurlijk ook typisch Patagonische gerechten met veel bonen en vlees. Het smaakt allemaal uitstekend, maar ik mis wel mijn dagelijkse portie groenten en fruit. 

Het was een rustige maaltijd omdat de lange, vermoeiende dag vanaf 05.00 uur niemand in de koud kleren was gaan zitten. Snel na de maaltijd gingen de lichtjes uit in de cabañas.