Peninsula Valdès: een dierenparadijs aan zee

Om 07.00 vertrok onze bus naar Peninsula Valdès, een schiereiland op een uurtje rijden van Puerto Madryn. Het is een van de belangrijkste zee-reservaten ter wereld. Er woont bijna niemand en de toeristenindustrie moet zich aan hele strenge regels houden zodat de dieren in alle rust kunnen leven en jagen. En terecht …… want het is er schitterend.  
Dat geldt niet zozeer voor het landschap, want dat is een dorre en saaie steppe, maar dubbel en dwars voor de fauna en de vergezichten aan zee!   
We maakten een ronde over het eiland langs achtereenvolgens zeeleeuwen, zeeehonden, zee-olifanten en pinguïns. Onderweg zagen we  struisvogels, guanaco’s (lama-achtige types), uilen, buizerds en allerlei andere vogelsoorten. Walvissen en orca’s die hier normaal ook in groten getale voorkomen, duiken in deze tijd van het jaar helaas  onder in de Atlantische oceaan.  

Luciano, onze lokale gids voor deze dag, vertelde honderduit over het leven van alle dieren op het peninsula. Interessante wetenswaardigheden en grappige  anekdotes over hun gedrag en vooral hun voortplantingsmethoden volgden elkaar in hoog tempo op. Zo hoorden we dat een mannelijke struisvogel in de paringstijd aan een soort groepsverkrachting doet, dat wil zeggen dat hij in één ronde een stuk of 10 vrouwtjes bevrucht en dan vervolgens maakt dat hij wegkomt. Dat pikken die vrouwtjes niet en ‘en groupe’ achtervolgen ze hem; net zo lang tot ze hem kunnen insluiten. Dan dwingen ze hem een nest te bouwen waar ze hun eieren in leggen die hij moet bewaken totdat ze uitgebroed zijn. De vrouwtjes gaan er intussen gewoon vandoor en laten de opvoeding van de kinderen aan de biologische vader over. Briljante actie 😉.  Een kortstondige periode  van geluk heeft langdurige gevolgen voor een struisvogel-mannetje ….🤗.  

Het absolute hoogtepunt van de dag was het bezoek aan de zee-olifanten, waarvan de mannetjes  3 tot 6 meter lang zijn en wel 4.000 kilo wegen. 
Op de parkeerplaats kregen we instructie van Luciano over de wijze van benadering van de olifanten tijdens onze wandeling erheen, die in drie etappes zou verlopen. Per etappe moesten we steeds meer stilte in acht nemen. We liepen eerst een stukje bergop. Op de top werden we verrast door een adembenemend mooi uitzicht over een grote baai met lichtgrijze rotsen, deels begroeid met groen-rode vetplanten. Aan het  strand, bij de waterlijn, lagen de zee-olifanten lui in de zon; deels óp elkaar, deels tégen elkaar aan. Tot het tweede uitkijkpunt, zo’n 100 meter lager, mochten we nog praten. Eén stop verder alleen nog maar fluisteren en de laatste paar 100 meter moesten we volledige stilte in acht nemen. Toen we de dieren op zo’n 75 meter genaderd waren, was ook fluisteren en bewegen uit den boze. Luciano had ons verteld dat de zee-olifanten – die er schijnbaar voor dood bij lagen – allerlei dynamiek vertoonden als je er oog voor had. We hoefden daarvoor alleen maar een beetje ‘zen’ te worden; daar in het zand in die prachtige baai. Sommige van ons gingen zitten; anderen bleven staan….. We verstilden …….  
Het was prachtig. Er ontstond een bijna meditatieve sfeer en er gebeurde voor onze ogen van alles. Soms stak er even een enorme geeuwende olifantenkop de lucht in of stonden twee olifanten ineens rechtop tegen elkaar. Een andere bewoog zich flatse-flats met zijn enorme dikke slappe poten door het ondiepe water richting oceaan. Of een soortgenoot draaide zich moeizaam van zijn rug op zijn buik. 
Het had van mij uren mogen duren. Maar na een half uurtje tikte Luciano ons één voor één op de schouder als teken dat het tijd was om op te stappen.  
Het enige dat me speet, is dat ik alleen een allround 16-55 mm lens heb voor mijn camera. Een telelens zou prachtige plaatjes hebben opgeleverd. 

Ook het bezoek aan de pinguïns was bijzonder. Het leuke was dat zij zich bevonden op een rots die boven een strand uit-torent en dat ze zich verspreid hadden van de top waar ook wíj  stonden tot beneden op het strand. We waren dus vlakbij!  Ik stond letterlijk oog in oog met een pinguïn! 

Al met al was het een prachtige tocht.  
Terug in Puerto Madryn namen we afscheid van Luciano, die overigens – net als onze gids in Buenos Aires – het bewijs is dat er ook aardige Argentijnen zijn.  

Vanavond aten we met een deel van de groep op het terras van een restaurant aan het strand met uitzicht op zee en een ondergaande zon. Mijn eerste Argentijnse biefstuk smaakte uitstekend en de Argentijnse rode wijn mag er ook zijn. Het was een gezellige afsluiting van een mooie dag.