Een sprookjesbos in Parque Nacional Nahuel Huapi

11 januari 2019 - Nationaal park Nahuel Huapi, Argentinië

Vandaag hebben we een ‘ander gezicht’ van Parque Nacional Nahuel Huapi ontdekt: een regenwoud aan de andere kant van het Lago Nahuel Huapi; een écht primair, oerbos waar menselijk ingrijpen uit den boze is en de natuur volledig haar eigen gang kan gaan. 

Een boottocht van ongeveer een uur over het meer bracht ons in Puerto Blest waar onze hike begon. Angèl, de gids van eergisteren was erbij, en vertelde honderduit over de geschiedenis en de vegetatie van het woud. 

Miljoenen jaren geleden heerste hier een tropische klimaat en is het bos ontstaan als tropisch regenwoud. Het bos heeft zich ontwikkeld parallel aan de klimatologische veranderingen, dus het tropische is er inmiddels af. Dat geldt niet alleen voor de temperatuur en de luchtvochtigheid maar ook voor de flora en fauna. Gevaarlijke en andere tropische dieren komen hier niet meer voor, maar de diversiteit aan bomen, planten en bloemen is enorm groot. 
Dit ecosysteem is bijna uniek in de wereld. Alleen op het Zuid-Eiland van Nieuw Zeeland – op dezelfde breedtegraad - komt een vergelijkbaar woud voor. 

Hoewel ik helemaal niet van bossen ben (“Een bos is alleen maar een boel bomen”, om met Annie M.G. Schmidt te spreken 😉), heb ik ontzettend genoten van de natuurpracht tijdens de wandeling.  

Wat het zo bijzonder maakt is vooral de ongelooflijke hoeveelheid totaal verschillende bomen en planten, in allerlei kleuren en vormen. En het straalt ervan af dat het puur natuur is.  
De bodem is maar één meter diep. Daaronder zitten rotsen. De bomen wortelen dus horizontaal maar zijn zó immens groot dat er regelmatig eentje omvalt. Die blijft dus gewoon liggen. Tenzij hij het enige pad verspert dat door het bos loopt. Dan wordt er een stuk uitgezaagd om een doorgang te creëren (zie een van de foto’s). 
Op omgevallen bomen ontstaat een eigen planten- en bloemenwereld. Gewoon prachtige schilderijen. Veel bomen zijn half omgevallen en of hebben een haakse bocht in de stam. Ze groeien dan horizontaal verder. Er is ook veel bamboe, dat op enig moment platgaat. En dunne boomtakken die in elkaar verstrengeld raken en prachtige vlechtvormen krijgen. Tarzan zou er jaloers op zijn.  
Door het ontbreken van een mensenhand in de ontwikkeling van het bos wordt het dus gewoon een rommeltje van bomen, takken, bamboe en planten die óver, ónder en dóór elkaar heen groeien. Je raakt niet uitgekeken op de verschillende kleuren, en op de bizarre vormen, die de vegetatie aanneemt. 

Het spreekt dan ook ontzettend tot de verbeelding en het had me niet verbaasd als er ineens een kabouter of trol uit een holte onderin de stam van een boom uitgekomen was; of als er een elf op zo’n prachtig begroeide boomstam een beetje voor zich uit zou zitten kijken. Een perfecte plek voor sprookjesfiguren; en een mooi decor dus voor een dito film. 

We wandelden een uur of vier (zonder enig probleem met mijn enkel trouwens 😃). Het eerste stuk liepen we min of meer langs het meer waar we mooie doorkijkjes hadden tussen de bomen. Het tweede deel ging omhoog langs een enorme waterval met drie uitkijkpunten. Bovenaan de waterval picknickten we met uitzicht op een van de bergmeren. Het derde deel was heel bijzonder. Daar mogen alleen mensen komen als ze begeleid worden door een gekwalificeerde gids. We liepen verder naar boven via een smal slingerend pad door een moerassig gebied waar af en toe boomstammen als bruggetjes dienden om te voorkomen dat we in het moeras wegzakten. Doordat er zo weinig gelopen wordt, is de humuslaag in de bodem niet ingeklonken en loopje verend over het pad. Heerlijk! 
We bleven ons verbazen over al die boomsoorten, waarvan Angèl vertelde dat ze direct afstammen van boomfamilies die al 15 miljoen jaar bestaan en waarvan de nakomelingen al 1500 jaar oud zijn. 

Het eindpunt van onze tocht was een bergmeer waaruit een enorme rotswand verticaal omhoog rees. De oever van het meer was begroeid met een soort gras en gele bloemen en hier en daar een grillige rotsblok. 
We genoten een kwartier van de rust op deze schitterende plek. 
Helaas moesten we té snel de terugweg aanvaarden, omdat de laatste boot om 16.00 uur zou vertrekken. We wandelden dezelfde weg terug, terwijl we nogmaals dit sprookjesbos op ons konden laten inwerken.  

Terwijl het de hele dag enigszins bewolkt was (met een aardige temperatuur van zo’n 18 graden), brak de zon door tijdens de boottocht terug. Het was lekker in het zonnetje op het dek. 

Omdat we morgenochtend al weer vertrekken en ik nog niet veel gezien had van Bariloche zelf, heb ik ’s avonds een rondje gedaan door het toeristische centrum van deze populaire plaats, prachtig gelegen aan het Lago Nahuel Huapi, waar de Alpensfeer zeer aanwezig is dankzij Zwitserse en Oostenrijkse architecten die ooit verantwoordelijk waren voor de bouw van dit stadje, waar je ‘s winters kunt skiën. Een sfeer die nog versterkt wordt doordat je je op het centrale plein kunt laten fotograferen met een heuse Sint Bernard hond 😳. 

Jammer dat we hier morgen al weer vertrekken (en dat heeft niets met die hond te maken …. 🥴). Maar ongetwijfeld wachten nieuwe Patagonische verrassingen!  
 

Foto’s

6 Reacties

  1. Margaret:
    13 januari 2019
    Sprookjesachtige foto’s en verhaal en tof om mee te beleven, al zal dit in real nog veel indrukwekkender zijn.
  2. Mariëtte H:
    13 januari 2019
    Genoten van je verhaal en de foto's Ben benieuwd of er ook bijzondere vogels zijn?!
  3. Inez:
    13 januari 2019
    Jazeker! Ze laten zich alleen niet zien. Maar wél uitbundig horen.
  4. Irene:
    13 januari 2019
    Wat een prachtig verslag met foto’s.
    Fijn dat je er volop van geniet. Ik wens je nog heel veel hele mooie belevenissen en bijzondere viewpoints!
  5. Inge:
    13 januari 2019
    Wat heerlijk om dit mee te beleven door jouw verhalen en foto's! Een genoegen! Dank je wel. X
  6. Moos:
    13 januari 2019
    Pas vandaag las ik al je reisverhalen-achter-elkaar als een buitengewoon interessant boek en daardoor was ik óók in Patagonië; BEDANKT voor zo'n ervaring, Inez!
    De foto's completeren het geheel, maar het moet me wel van het hart, dat geen enkele foto het risico waard is dat jij nam toen je de groep "verloor", waaghals !
    Geniet verder van je bijzondere tocht, ongetwijfeld kijkt iedereen uit naar je volgend verslag, maar "Take Care" en liefs uit Breda.