Stof happen in Puerto Madryn

6 januari 2019 - Puerto Madryn, Argentinië

De busreis van Buenos Aires naar Puerto Madryn was een stuk aangenamer dan de vlucht vanuit Nederland. In vergelijking met de vreselijke Al Italia nacht op de heenreis was het zelfs een soort van verademing. Dat hadden we op de eerste plaats te danken aan de comfortabele, ruime stoelen die een heel eind achterover konden en voorzien waren van een flinke been-/voeten steun.  Bovendien was de bus-steward 100 keer  klantvriendelijker dan zijn Italiaanse vliegende collega’s. En last but not least waren we allemaal zó moe van de high speed kennismaking met Buenos Aires dat de slaap – ondanks lichte ontberingen -  iedereen onontkoombaar overmande.  Helaas lag ik op een tochtplek en zat mijn winterjas  in mijn koffer  in de bagageruimte 😪. Het aangeboden dekentje bood enig soulaas.  

Rond het middaguur kwamen we  redelijk fit aan in Puerto Madryn, een moderne, grote badplaats, waar het behoorlijk druk is in dit toppunt van de Zuid-Amerikaanse zomer. 
Het ligt in een prachtige, bijna eivormige baai aan de andere kant van de Atlantische oceaan die wij kennen van Frankrijk en Portugal. Dezelfde zee dus  …..; maar zóóóó ver weg.  
Vanuit het restaurant van ons hotel aan de gezellige boulevard kijken we uit over een mooi zandstrand,  aanrollende golven, helder kobaltblauw water en een stralende zon. 

Na het inchecken in het hotel was er geen programma. Hoewel het strand lonkte, besloot ik te gaan fietsen naar een zeeleeuwen-colonie, ongeveer 17 km verderop.  Zeven anderen gingen mee.  Eerst lunchten we samen in een Italiaans restaurant. Ik nam alleen maar groenvoer (c.q. maar liefst twee salades) omdat ik een dringende behoefte had aan vitamines en vezels na al het onontkoombare  junkfood van de 1,5 dag in de bus. 
Opnieuw bleek dat het niet gemakkelijk is om met een groep vaart te maken. En dat terwijl ik ernaar snakte om lekker langs de prachtige zee naar de zeeleeuwen te fietsen. En toen het restaurant een capaciteitsprobleem bleek te hebben (en de lunch daardoor maar liefst  twee uur duurde) en de mountainbike-verhuur al helemáál niet bestand was tegen zo’n overload aan klanten in  één keer, wist ik ineens weer waarom groepsreizen niet echt ‘mijn ding’ zijn. Uiteindelijk was het half 4 en stonden we nog steeds te wachten …. Mijn geduld was óp en iedereen werd zenuwachtig van me. Een goede reden, vond ik, om alvast te vertrekken.  
Het was heerlijk fietsen langs de boulevard en vervolgens langs het strand met een kobaltblauwe lucht erboven, weliswaar met een stevig windje tegen en vals plat omhoog, maar in een lekkere temperatuur.  
Onderweg had ik af en toe een ‘foto-momentje’ waardoor de rest mij inhaalde. Martin en Nettie waren inmiddels afgehaakt omdat ze er niet aan gewend waren om met een mountainbike bergop te fietsen. 
Met z’n zessen vervolgden we onze weg. De boulevard was inmiddels overgegaan in een hobbelige gravelweg met een dikke laag zand en stenen.  
Het effect van mijn spinning- en fietsinspanningen thuis op mijn conditie was dat ik al snel voorop reed. Als ik achterom keek, was ik mijn gezelschap steeds kwijt. Dat werd overigens ook veroorzaakt door het stof op de gravelweg van de passerende auto’s die elke keer een wolk deden opwaaien, waardoor het vervolgens een halve minuut mistig was. Het wachten op het ‘peleton’ gaf me wél de gelegenheid om foto’s te maken van de andere fietsers die zich voortploegden door het stof en gravel. 
We fietsen door een duinlandschap met een steppe-achtige begroeiing van droge struiken met  kleine, gele bloemetjes. Al met al een bijzondere maar enerverende beleving; en heel wat anders dan een geplaveid fietspad langs de Elbe zoals afgelopen zomer in Duitsland 😉. 

Uiteindelijk  bereikten we de zeeleeuwen. Via een korte wandeling kwamen we op een uitkijkpunt. In een kleine baai met turquoise-kleurig water, omzoomd door een witte rotsen, zagen we beneden  ons de colonie liggen; ook  moeders met kleintjes die leuk aan het spelen waren. Boven de zeeleeuwen op een witte rots zaten honderden aalscholvers. Een mooi schouwspel. 

Terwijl  Mieke, Ankie en Flip hun krachten wilden sparen voor de terugtocht, wandelden Wil, André en ik nog even verder om de colonie van de andere kant van de  baai te  kunnen bekijken. 
Ik besloot van de weg terug een trainingstochtje te maken en zette er lekker de vaart in. Met wind mee en vals plat naar beneden was het – afgezien van het stof happen – een peulenschil.  
Aangekomen bij de fietsverhuur stond Nettie te wachten op haar Flip die er naar mijn idee al had moeten zijn. Kennelijk had ik ergens een ander pad genomen waardoor ik het eerste groepje heb ingehaald.  
Achteraf bleek dat André en Wil de andere drie onderweg weer tegen waren gekomen en dat niemand begreep waar ik gebleven was. Gelukkig kon Nettie hen bij de fietsenverhuur geruststellen.  

Omdat we morgen om 06.00 uur 😱 op moeten staan, en ik wat slaap in te halen heb, koos ik ervoor om niet groepsgewijs te gaan eten (met weliswaar de  gezelligheid maar ook het oponthoud van dien), maar snel ergens een hamburger te nemen en vroeg naar mijn kamer te gaan.  
Dat gaf me ook even de gelegenheid om te overdenken hoe ik mijn mindset kan aanpassen aan het tempo en ritme van een groep. Ik ben er nog niet helemaal, maar ik realiseer me meer dan ooit dat ik er sowieso slecht tegen kan als alles niet loopt zoals ik het graag wil of gepland heb. Ik zal mijn behoefte aan ruimte en vrijheid dus toch even wat moeten downsizen. Laat ik er maar eens een nachtje over slapen. Het heeft iets met geduld en loslaten te maken. Niet mijn sterkste eigenschappen, maar het komt wel goed. Aan deze aardige groep mensen zal het niet liggen, dus het is aan mijzelf ….. 

Foto’s

5 Reacties

  1. Jos Snijders:
    10 januari 2019
    Dat moet je goed hebben gedaan, je zo lekker lichamelijk uitleven, een vervolg op het spinnen op de sportschool.
    Er zullen inmiddels ongetwijfeld wel een aantal mensen zijn waar je meer naar toe trekt dan naar anderen.
    Zijn er ook nog Brabanders onder het gezelschap?
  2. Louise:
    10 januari 2019
    Zouden die andere mensen denken dat het een vakantiereis is ? Tip om het wachten te verkorten: boekje lezen !
  3. Patricia:
    10 januari 2019
    Haha, je bent wel eerlijk over je struggle met groepsreizen. Ik kan me dat helemaal voorstellen. Ik heb zelf ook weleens weekenden met groepen mensen gereisd. Maar dat was dan ook wel weer genoeg ;-). Hoe groot is de groep eigenlijk? Klinkt verder wel helemaal als jouw ding met lekker fietsen en mooie natuur. Veel plezier!
  4. Jan:
    10 januari 2019
    De volgende reis toch maar met een groep 30-ers Inez, die kunnen je dan misschien net bijhouden :). Maar idd wel goed om te oefenen......
    Je mist hier niet veel hoor (ja Menno wel) want het zijn hier vaak grijze dagen en helaas geen echte winter met blauwe lucht en een zonneke.
    Wel lekker om te tennissen, maar ik moet je nog even missen.....
  5. Inge:
    10 januari 2019
    Haha, ik begrijp het helemaal: lang gereisd, stralende zon, blauwe zee, lekker weer en fiets, ja, dan heb je geen zin om uren lang te wachten tot het weer donker is en je misschien helemaal niet of nauwelijks kunt fietsen.... Wat begrijp ik dat ;-). Mooie en boeiende reflecties! Heerlijk om van je verhalen, overwegingen en foto's mee te genieten. ;-)