Too little, too late 😢

24 mei 2019 - Breda, Nederland

Dag 7 Sarrebourg, 609 – 617 km (8 km)

Zonnig, geen wind, 18-22 graden

De conclusie die we gisterenavond trokken dat we een beetje te hard van stapel zijn gelopen en dat we even een stapje terug moeten doen, is terecht gebleken. 

Menno klaagde gisterenavond al over pijn boven zijn hiel.  

Vannacht heeft hij nauwelijks geslapen omdat de pijn alsmaar toenam. Om 06.00 uur sprak hij de vrees uit dat hij het fietsen – in elk geval vandaag - wel kon vergeten. De twee uurtjes die daarna in bed nog restten, liet ik alle scenario’s de revue passeren. Van een dagje rust hier in het klooster, via een paar dagen kalm aan doen (wat we toch al van plan waren), tot de nare gedachten van in mijn eentje verder fietsen of samen terug naar huis. 

Bij het opstaan bleek dat Menno geen stap meer kon verzetten. Ook fietsen leek echt geen optie. Toch trokken we onze fietskleding aan want we moesten toch érgens heen vandaag; in elk geval naar een dokter. 

Aan het ontbijtbuffet, dat Menno strompelend bezocht, kwamen we in gesprek met een Nederlander uit Delft die inmiddels een week onderweg was. Hij nam vandaag een rustdag. Zijn vrouw zou zich in Lucca bij hem voegen en morgen kwam zijn broer deze kant op om een paar dagen met hem mee te fietsen. Indachtig mijn scenario’s informeerde ik maar eens voorzichtig hoe hij het vond om dit alléén te ondernemen. Hij vond het prima te doen tijdens het fietsen zelf, maar alles daarbuiten minder gezellig. En dat kan ik me helemaal voorstellen. Uiteindelijk fiets je toch niet zoveel naast elkaar omdat ieder zijn eigen tempo heeft en dat moet volgen om het vol te houden. Maar het samen beleven en delen, elkaar door moeilijke momenten heen trekken, ’s avonds napraten en plannen voor de volgende dag geeft dit avontuur een belangrijke extra dimensie. Nog afgezien van de vanzelfsprekende gezelligheid.

Na het ontbijt pakten we onze spullen en regelden een afspraak met een arts in het dichtstbijzijnde plaatsje, een km of vijf verderop. Voor Menno waren die paar km’s een kwelling. De jonge vrouwelijke arts die ons te woord stond, was helder: Le corps dit “STOP”. Duidelijk een overbelaste kuitspier met een achillespees-ontsteking of -beschadiging tot gevolg. Ook waarschuwde ze voor de opgeblazen staat van de kuitspier van het andere been ….. Hoe lang er rust nodig is om te herstellen, zou een echografie uit moeten wijzen. Maar doorfietsen is voorlopig uit den boze, willen we geen grotere schade veroorzaken 😢. 

Behalve pijnstillende pillen en gel schreef ze een brace voor. We konden de medicatie ophalen bij de apotheek om de hoek en tegenover het treinstation ….

Eerst maar eens koffie op het terras tegenover het station. Zonder taart want daar stond ons hoofd niet naar. 

Voor Menno was helder dat hij geen zin had om hier dagen of misschien wel een paar weken te gaan zitten wachten tot hij weer verder kon. Hij pakte de trein naar huis. Voor mij lag er dus een dilemma. Wilde ik alleen door? Is dat leuk? Dúrfde ik alleen door? Wilde en kon ik Menno alleen met de trein naar huis laten reizen met zijn fiets met volle bepakking en weet ik hoe vaak overstappen? Hoe graag wilde ik verder? Als dit twee jaar geleden was gebeurd onderweg naar Santiago de Compostela zou ik geen seconde getwijfeld hebben. Toen had ik een doel en een ‘Missie’ (met een hoofdletter) die ik absoluut wilde volbrengen. Nu is dat anders. Nu is het gewoon een bijzondere vakantie. Het werd een kwestie van plussen en minnen …. 

Toen ik het besluit genomen had, hoefden we alleen maar de straat over te steken en twee treintickets te kopen voor onszelf en onze fietsen. Om 13.02 uur vertrok de trein uit Sarrebourg en om 22.26 uur arriveerden we – na vier keer overstappen en zonder enige vertraging - op station Breda. 

En nu zijn we samen weer thuis. Al na ruim 600 km fietsen tot zo’n 130 km vóór Basel, de start van het tweede deel van de driedelige route. Hoewel alles wat je aan nare dingen kan overkomen in dit leven erger is, heb ik van teleurstelling toch een potje staan huilen toen ik de Breda – Rome sticker op het station van Sarrebourg gefrustreerd van mijn fietstas trok. Zelfs Menno die vakantie eigenlijk ziet als een soort ‘noodzakelijk kwaad’ 😉, vindt het jammer dat we dit avontuur niet hebben kunnen volbrengen. Maar goed, nieuwe ronde nieuwe kansen. Misschien pakken we deze tocht een volgende keer weer op waar we gebleven zijn. Of vinden we een andere, nog mooiere fietsroute.

En al schrijf ik dit blog vooral voor mezelf ….. om indrukken te verwerken, te onthouden, ervan na te genieten en gewoon omdat ik het leuk vind om te schrijven; het is toch heel erg fijn om te merken dat jullie de moeite nemen om mijn verhaaltjes te lezen 😍. Heel veel dank voor alle meelevende en bemoedigende woorden! En ik troost me met de gedachte dat er weer nieuwe avonturen komen om van te genieten en die het waard zijn om beschreven te worden.

Liefs, 

ook van Menno,

Inez 

Foto’s

31 Reacties

  1. Désiré van den Berg:
    26 mei 2019
    jammer!!!! regen en zon en heuvels waren dit maal te veel.
    genoten van je schrijfkunst Inez!
    Menno houdt de zon zij !
    volgende keer beter !!!!!!!!!!
  2. Gerda en Alle:
    26 mei 2019
    We begrijpen jullie teleurstelling, maar “beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald”. Wellicht zijn er in de toekomst nog andere uitdagingen. In ieder geval hebben weer genoten van de reisverslagen. Beterschap Menno! Liefs Gerda en Alle
  3. Trui:
    26 mei 2019
    Oef, ik trek mijn laatste blogreactie in! “Samen uit samen thuis” is een troostrijke gedachte en jullie kunnen hoop ik op een later moment de draad weer op nemen. Geniet van van huis en tuin de komende zomermaanden en neem die blessure aub bloedserieus! Zie jullie gauw, bisous Trui
  4. Lia:
    26 mei 2019
    Och wat vreselijk jammer Inez. Maar blijvende schade voor Menno is vele malen erger. Ik snap je teleurstelling. Nu maar plannen maken voor een andere mooie trip. Liefs, Lia
  5. Geralda:
    26 mei 2019
    Ach Inez wat jammer!!! Maar even goed rustig aan doen voor Menno?! En dan zien we jou woensdag weer..? Wel balen zeg 😔
  6. Coby:
    26 mei 2019
    Wat ontzettend jammer, maar de gezondheid van Menno gaat natuurlijk boven alles! Ik heb erg genoten van jouw verhalen Inez en inspiratie opgedaan om ook zelf naar Rome te fietsen. Ik zie je vast snel weer! Liefs, Coby
  7. Mariette Raaijmakers:
    26 mei 2019
    Ik begrijp de teleurstelling. Maar het lichaam heeft ingegrepen bij Menno! Genoeg is genoeg. Op naar de volgende keer. Misschien iets minder km per dag? Die ene dag van 132 km is wellicht te veel geweest. Nu lekker rust voor Menno🤗
  8. Inge:
    26 mei 2019
    Lieve Inez en Menno, wat een pech😢😢😢!!!!!!! Wat jammer voor jullie!!!!
    (En ook een beetje voor ons, verhalen-lezers...).
    Kan me voorstellen dat die 132 km met koud weer net een beetje te vroeg in de tocht kwam..... Een eind verderop was dat misschien zonder schade gelukt, in gedachten dat je eerder schreef dat Menno jou na verloop van tijd qua kracht zou inhalen. Pech, Pech,Pech.
    Wel heel verstandig dat jullie terug zijn gegaan. Mooie verwoord van de Franse arts: het lichaam zegt STOP! Pauze dus. Maar nu jullie Menno's kuiten de gelegenheid geven te herstellen, te rusten, is er niets op tegen vast de volgende reis te bedenken, toch.......?😉
    Dank voor jullie spannende avonturen en verhalen!!! 😘😘😘🍀


    Hoe is het nu met Menno? Gaat het lopen alweer beter?
  9. Elphi:
    26 mei 2019
    Lieve Inez en Menno
    Heel goed dat jullie dit verstandige besluit hebben genomen. En wat wad ik blij met de komst van Inez op mijn verjaardagsfeestje!!!!
    Dus dubbelgelukkig dat jullie terug zijn gekomen ❤️
  10. Frans Schonck:
    26 mei 2019
    Ja, dat is zeker jammer. Teleurstellend voor jullie beiden! Met plezier heb ik je reisverslag gelezen. Komt wel weer een andere fietstocht aan bod. Of andere avonturen die het schrijven de moeite waard geven. Liefs.
  11. Bridget:
    26 mei 2019
    Lieve Menno en Inez, wat een teleurstelling. Maar net zo als iedereen hierboven zegt: dit is een heel verstandig besluit, voor jullie allebei volgens mij. Hoop dat het heel snel weer beter met Menno's kuit gaat en dat jullie snel over de teleurstelling heen zijn! Een heel dikke zoen! Bridget
  12. Margaret:
    26 mei 2019
    Ging er vanmorgen eens goed voor zitten om je laatste reisverslagen te verslinden. In onwetendheid dat jullie al weer in Breda waren. Wat naar dat jullie je reis hebben moeten afbreken. Maar gezondheid gaat voor alles en noodgedwongen is in dit geval misschien het beste om erger te voorkomen. Bovendien, misschien ook beter in twee keer, dat mega- “eind”. Knap dat jullie de uitdaging zijn aangegaan en reden genoeg om een volgende “vakantie” samen te plannen. Wens Menno veel beterschap en Inez, misschien al tot woensdag🎼?
  13. Inez:
    26 mei 2019
    Jazeker! Ik kom woensdag als troost graag weer zingen 🤗
  14. Patricia:
    26 mei 2019
    He, wat ontzettend jammer voor jullie! Ik vind het wel heel mooi dat je besloten hebt samen terug te gaan. Je schreef al dat zo’n reis betekent dat je het leven moet nemen zoals het komt. En helaas kwam dit op jullie pad. Veel beterschap voor Menno. En bedankt weer voor je verhalen. Geef je nog een update van hoe het met Menno gaat?
  15. Marijke:
    26 mei 2019
    Jee, wat een onverwacht einde. Een wijs besluit, denk ik, maar dat maakt de teleurstelling niet minder groot. Beterschap voor Menno, sterkte met het omschakelen en welkom terug in Breda. Komend weekeinde Jazz! Liefs,
  16. Jan:
    26 mei 2019
    Bijna niet te geloven dat jullie weer hier op een paar kilometer afstand zijn. Dacht gisteren nog wat een geweldige krachtpatsers jullie zijn. Uiteraard blijft die gedachte overeind hoor. Het zijn heel bijzondere prestaties ondanks dat jullie onderweg ook anderen tegen komen die dat doen. De "doorsnee burger" krijgt dat niet voor elkaar.
    Hopelijk blijft Menno er niet al te lang last van houden, want dat is niet goed voor Over Rood :)
    In ieder geval weer veilig thuis! Dankjewel voor de reisverslagen x
  17. Madch en Mathé:
    26 mei 2019
    Heel heel jammer.
    En Menno beterschap.
    Groet vanuit Colmar en dit is geen cruel Joke!
  18. Emmy:
    26 mei 2019
    Wat ontzettend jammer dat jullie de fietstocht voortijdig hebben moeten beeindigen, Inez en Menno.
    Over een paar dagen, als de ergste teleurstelling is weggezakt, denken jullie vast terug aan de leuke en vermakelijke momenten van de afgelopen dagen.
    En er komt vast en zeker weer een nieuw (fiets)avontuur op jullie pad 😘.
  19. Lyn:
    26 mei 2019
    Heel erg jammer 😪😪 hopelijk is Menno snel weer beter.
  20. Rien:
    26 mei 2019
    Wat een pech, echt verdrietig. Ik volgende jullie dagelijks en genoot van jullie verslagen.
    Ik hoop, dat Menno snel herstelt van zijn blessure en er komt echt weer een moment om jullie fietstocht af te maken.
  21. René:
    26 mei 2019
    Poeh, wat een verhaal. Balen dat de reis/vakantie zo moet eindigen. Wij (Dees en ik) vinden het een wijs besluit. Thuis recupereren en tzt weer een nieuwe poging wagen.
    Groet, René en Dees
  22. Marie-Jeanne:
    26 mei 2019
    Pffff, dat is zwaar!
    Tot heel gauw!
    😘
  23. Wil:
    26 mei 2019
    Ik kan me je teleurstelling goed voorstellen. Wat een verhaal weer. Never a dull moment. Ontzettend vervelend voor Menno. Ik hoop dat hij snel herstelt.
    Neem de tijd om weer nieuwe plannen te maken.
    Liefs Wil
  24. Margot Bergmans:
    26 mei 2019
    Tja Inez, je neemt het leven zoals het is, zoals je in je , weer prachtig beschreven reisverslagen, schreef. Maar toch komt het voor jullie heftig over als er ineens een einde aan jullie mooie avontuur komt. Maar wel een hele verstandige beslissing, want om verder te fietsen was eigenlijk geen optie.
    Geniet nu maar heerlijk van het zingen, jazz festival, sporten etc.
    Veel liefs voor jou en Menno en ik hoop dat het snel beter met hem gaat.
  25. Chris:
    26 mei 2019
    Het is een teleurstelling die gedwongen terugreis maar er wacht jullie ook in Breda vast een mooie periode met rust ,muziek en vrienden
  26. George:
    27 mei 2019
    jammer maar wel verstandig. 👍🙋‍♂️
  27. Sylvia:
    27 mei 2019
    Oooo, wat jammer en wat een teleurstelling. Maar inderdaad, geen andere weg mogelijk. Hoop dat het snel hersteld en dat we toch nog even kunnen jazzen
  28. Suze:
    27 mei 2019
    Wat jammer voor jullie. Ik ben er nog steeds niet achter waarom iemand op de fiets naar Rome gaat , terwijl je ook met de bus, trein, of vliegtuig kunt gaan. ( maar dat ben ik : Je weet NL en NF) maar snap wel de teleurstelling. Ik hoop dat Menno snel weer opgeknapt is , dat is nu het belangrijkste . En…………… jullie zijn nog niet zo oud als de weg naar Rome , dus het komt er vast nog wel van .Liefs Suze
  29. Moos:
    28 mei 2019
    Lieve Inez & Menno,
    Ongelooflijk veel waardering voor hetgeen je al hèbt gepresteerd op deze reis, volgens mij nu de beste beslissing genomen, teleurstelling is ook een niet te onderschatten uitdaging (....), maar hoe dan ook: "Welkom thuis", KANJERS ! !
    Positieve groet, Moos
  30. Dinie Megens:
    28 mei 2019
    Hopelijk snel verbetering Menno. Heel jammer dat het zo afloopt, maar fijn dat jullie samen terug zijn gekomen. Even omschakelen en wie weet wat er nog op jullie pad komt. Groetjes Dinie
  31. Kees:
    9 juni 2019
    Hoi Inez, wat jammer dat jullie moesten stoppen. Ik begrijp wat je zegt over ‘geen echt doel, geen missie’. Dan worden de afwegingen anders. En ach, soms heeft het leven heel onverwachte wendingen. Wie weet leidt deze teleurstelling juist nog tot een hele mooie zomerbeleving in Nederland.