Too little, too late 😢
24 mei 2019 - Breda, Nederland
Dag 7 Sarrebourg, 609 – 617 km (8 km)
Zonnig, geen wind, 18-22 graden
De conclusie die we gisterenavond trokken dat we een beetje te hard van stapel zijn gelopen en dat we even een stapje terug moeten doen, is terecht gebleken.
Menno klaagde gisterenavond al over pijn boven zijn hiel.
Vannacht heeft hij nauwelijks geslapen omdat de pijn alsmaar toenam. Om 06.00 uur sprak hij de vrees uit dat hij het fietsen – in elk geval vandaag - wel kon vergeten. De twee uurtjes die daarna in bed nog restten, liet ik alle scenario’s de revue passeren. Van een dagje rust hier in het klooster, via een paar dagen kalm aan doen (wat we toch al van plan waren), tot de nare gedachten van in mijn eentje verder fietsen of samen terug naar huis.
Bij het opstaan bleek dat Menno geen stap meer kon verzetten. Ook fietsen leek echt geen optie. Toch trokken we onze fietskleding aan want we moesten toch érgens heen vandaag; in elk geval naar een dokter.
Aan het ontbijtbuffet, dat Menno strompelend bezocht, kwamen we in gesprek met een Nederlander uit Delft die inmiddels een week onderweg was. Hij nam vandaag een rustdag. Zijn vrouw zou zich in Lucca bij hem voegen en morgen kwam zijn broer deze kant op om een paar dagen met hem mee te fietsen. Indachtig mijn scenario’s informeerde ik maar eens voorzichtig hoe hij het vond om dit alléén te ondernemen. Hij vond het prima te doen tijdens het fietsen zelf, maar alles daarbuiten minder gezellig. En dat kan ik me helemaal voorstellen. Uiteindelijk fiets je toch niet zoveel naast elkaar omdat ieder zijn eigen tempo heeft en dat moet volgen om het vol te houden. Maar het samen beleven en delen, elkaar door moeilijke momenten heen trekken, ’s avonds napraten en plannen voor de volgende dag geeft dit avontuur een belangrijke extra dimensie. Nog afgezien van de vanzelfsprekende gezelligheid.
Na het ontbijt pakten we onze spullen en regelden een afspraak met een arts in het dichtstbijzijnde plaatsje, een km of vijf verderop. Voor Menno waren die paar km’s een kwelling. De jonge vrouwelijke arts die ons te woord stond, was helder: Le corps dit “STOP”. Duidelijk een overbelaste kuitspier met een achillespees-ontsteking of -beschadiging tot gevolg. Ook waarschuwde ze voor de opgeblazen staat van de kuitspier van het andere been ….. Hoe lang er rust nodig is om te herstellen, zou een echografie uit moeten wijzen. Maar doorfietsen is voorlopig uit den boze, willen we geen grotere schade veroorzaken 😢.
Behalve pijnstillende pillen en gel schreef ze een brace voor. We konden de medicatie ophalen bij de apotheek om de hoek en tegenover het treinstation ….
Eerst maar eens koffie op het terras tegenover het station. Zonder taart want daar stond ons hoofd niet naar.
Voor Menno was helder dat hij geen zin had om hier dagen of misschien wel een paar weken te gaan zitten wachten tot hij weer verder kon. Hij pakte de trein naar huis. Voor mij lag er dus een dilemma. Wilde ik alleen door? Is dat leuk? Dúrfde ik alleen door? Wilde en kon ik Menno alleen met de trein naar huis laten reizen met zijn fiets met volle bepakking en weet ik hoe vaak overstappen? Hoe graag wilde ik verder? Als dit twee jaar geleden was gebeurd onderweg naar Santiago de Compostela zou ik geen seconde getwijfeld hebben. Toen had ik een doel en een ‘Missie’ (met een hoofdletter) die ik absoluut wilde volbrengen. Nu is dat anders. Nu is het gewoon een bijzondere vakantie. Het werd een kwestie van plussen en minnen ….
Toen ik het besluit genomen had, hoefden we alleen maar de straat over te steken en twee treintickets te kopen voor onszelf en onze fietsen. Om 13.02 uur vertrok de trein uit Sarrebourg en om 22.26 uur arriveerden we – na vier keer overstappen en zonder enige vertraging - op station Breda.
En nu zijn we samen weer thuis. Al na ruim 600 km fietsen tot zo’n 130 km vóór Basel, de start van het tweede deel van de driedelige route. Hoewel alles wat je aan nare dingen kan overkomen in dit leven erger is, heb ik van teleurstelling toch een potje staan huilen toen ik de Breda – Rome sticker op het station van Sarrebourg gefrustreerd van mijn fietstas trok. Zelfs Menno die vakantie eigenlijk ziet als een soort ‘noodzakelijk kwaad’ 😉, vindt het jammer dat we dit avontuur niet hebben kunnen volbrengen. Maar goed, nieuwe ronde nieuwe kansen. Misschien pakken we deze tocht een volgende keer weer op waar we gebleven zijn. Of vinden we een andere, nog mooiere fietsroute.
En al schrijf ik dit blog vooral voor mezelf ….. om indrukken te verwerken, te onthouden, ervan na te genieten en gewoon omdat ik het leuk vind om te schrijven; het is toch heel erg fijn om te merken dat jullie de moeite nemen om mijn verhaaltjes te lezen 😍. Heel veel dank voor alle meelevende en bemoedigende woorden! En ik troost me met de gedachte dat er weer nieuwe avonturen komen om van te genieten en die het waard zijn om beschreven te worden.
Liefs,
ook van Menno,
Inez
genoten van je schrijfkunst Inez!
Menno houdt de zon zij !
volgende keer beter !!!!!!!!!!
(En ook een beetje voor ons, verhalen-lezers...).
Kan me voorstellen dat die 132 km met koud weer net een beetje te vroeg in de tocht kwam..... Een eind verderop was dat misschien zonder schade gelukt, in gedachten dat je eerder schreef dat Menno jou na verloop van tijd qua kracht zou inhalen. Pech, Pech,Pech.
Wel heel verstandig dat jullie terug zijn gegaan. Mooie verwoord van de Franse arts: het lichaam zegt STOP! Pauze dus. Maar nu jullie Menno's kuiten de gelegenheid geven te herstellen, te rusten, is er niets op tegen vast de volgende reis te bedenken, toch.......?😉
Dank voor jullie spannende avonturen en verhalen!!! 😘😘😘🍀
Hoe is het nu met Menno? Gaat het lopen alweer beter?
Heel goed dat jullie dit verstandige besluit hebben genomen. En wat wad ik blij met de komst van Inez op mijn verjaardagsfeestje!!!!
Dus dubbelgelukkig dat jullie terug zijn gekomen ❤️
Hopelijk blijft Menno er niet al te lang last van houden, want dat is niet goed voor Over Rood :)
In ieder geval weer veilig thuis! Dankjewel voor de reisverslagen x
En Menno beterschap.
Groet vanuit Colmar en dit is geen cruel Joke!
Over een paar dagen, als de ergste teleurstelling is weggezakt, denken jullie vast terug aan de leuke en vermakelijke momenten van de afgelopen dagen.
En er komt vast en zeker weer een nieuw (fiets)avontuur op jullie pad 😘.
Ik hoop, dat Menno snel herstelt van zijn blessure en er komt echt weer een moment om jullie fietstocht af te maken.
Groet, René en Dees
Tot heel gauw!
😘
Neem de tijd om weer nieuwe plannen te maken.
Liefs Wil
Geniet nu maar heerlijk van het zingen, jazz festival, sporten etc.
Veel liefs voor jou en Menno en ik hoop dat het snel beter met hem gaat.
Ongelooflijk veel waardering voor hetgeen je al hèbt gepresteerd op deze reis, volgens mij nu de beste beslissing genomen, teleurstelling is ook een niet te onderschatten uitdaging (....), maar hoe dan ook: "Welkom thuis", KANJERS ! !
Positieve groet, Moos