Naar de voet van de Andes

8 januari 2019 - Esquel, Argentinië

Vandaag zijn we overgestoken van de oostkust naar Esquel in het westen, aan de voet van de vlakbij de grens van Chili. 

Om 08.00 uur vertrok de bus voor de rit van 650 km.  
Deze bus hebben we sinds onze aankomst in Puerto Madryn tot onze beschikking. Hij heeft 24 zitplaatsen en een bijzonder aardige (alweer dus), Argentijnse chauffeur, Jorge, die ons tot en met morgen rijdt. De stoelen zijn nogal krap; zeker niet aangepast aan Nederlandse lengtes. Alle mannen moeten aan het gangpad omdat ze hun benen niet kwijt kunnen en ik krijg last van een soort van claustrofobie als ik ingeklemd zit tussen het raam, een medereiziger en de stoel vóór me, dus ik heb achterin de bus een bagageplateau geconfiskeerd waar ik met mijn benen languit kan zitten. Niet erg comfortabel maar beter vol te houden. 

Met verschillende tussenstops legden we de weg af die letterlijk dwars  door Patagonië liep.  

Al na een kwartier bereikten we in de middle of nowhere een heilige plaats, ontstaan als gevolg van een legende over de heldhaftige gaucho, die een belangrijke rol heeft gespeeld in de strijd van de oorspronkelijke Indiaanse bewoners tegen de Spaanse kolonialen. Op enig moment verdween hij van de aardbodem en ging zijn vrouw met hun baby naar hem op zoek in de woestijn. Helaas kwam zij van dorst om, maar omdat zij ook  ná haar dood een tijd melk bleef produceren, kon de baby overleven 🧐. Ter nagedachtenis ontstond op de plaats waar de baby gevonden is, een plek waar Argentijnen om geluk komen vragen door er water te sprenkelen voor de uitgedroogde vrouw. Veel families hebben  er een  rood altaartje gecreëerd waar ze komen om te bidden.  
Om een goede reis over onszelf af te roepen, sprenkelden ook wij ter plekke wat water😊. 

We dronken koffie in een authentiek Argentijns mini-restaurantje langs de weg dat behoorde bij een in onbruik geraakt benzinestation. Qua sfeer zou het een prima decor zijn voor een gaucho-film. Achter de bar stond een markant, stok-oud echtpaar dat evident afstamde van de spaarzame indiaan die níet vermoord is door de kolonisten of  andere vijandige indringers. Prachtig! Jorge zag dat ik vooral van het half vergane benzinestation zeer gecharmeerd was en zette me neer bij de benzinetank van de bus, duwde me de benzineslang in handen en ensceneerde een actie dat ik de bus voltankte, waarna hij met mijn camera een foto maakte. Echt aardig. 

Bij het vervolgen van de route veranderde het landschap van het ene op het andere moment van een saaie steppe in een bergachtige omgeving met roodbruine, verticale rotswanden. Daar waar een riviertje of een meertje was, doemde in het overigens dorre gebied een soort oase met diepgroene bomen en struiken op. We maakten een wandeling op een van de mooie gebieden die we doorkruisten en zagen  - aldus onze chauffeur – zowel een condor als een arend vliegen. Míj zeiden de stippen hoog in de lucht niet veel ….  
Ook passeerden we een kudde schapen, geflankeerd door Argentijnse gaucho’s  te paard.  

Niet alleen het landschap veranderde drastisch; ook het weer begon om te slaan. De heerlijke temperatuur van rond de 27 graden van de afgelopen dagen, daalde zienderogen en bleef steken op zo’n 12 graden. Ook trokken de wolken samen en begon het af en toe te regenen, afgewisseld met hoosbuien. 

Vlak vóór Esquel, dat we rond 19.30 uur bereikten, passeerden we het dorp Cholila, waar in 1902 Butch Cassidy en Sundance Kid (het bandieten-duo dat berucht was om zijn spectaculaire treinberovingen) hun domicilie vonden. Toen hen het in Amerika de grond te heet onder de voeten werd, vluchtten ze naar Argentinië. In het begin gedroegen ze zich nog netjes, maar toen de FBI hen toch op het spoor kwam, vluchtten zij verder naar de oostkust. 

Met bijna de hele groep aten we in een sfeervol Argentijns restaurant waar een biefstuk de specialiteit ‘de la casa’ was. Ik belandde aan een tafel met alleen maar Brabanders (plus Mieke uit Arnhem), dus dat kon niet anders dan een gezellige boel worden. En zo luidden we deze lange, maar mooie reisdag met z’n allen vrolijk uit. 

 

Foto’s

1 Reactie

  1. Chris:
    10 januari 2019
    Mooi Inez, die gezamenlijke rite met t besprenkelen van water dat geeft aan dat je ontzag kunt hebben voor de woestijn en oog voor de mazzel dat geluk heet