Als Alice in Wonderland!

Elk superlatief schiet tekort voor mijn hike vandaag over het Sendoro (wandelpad) Al Fitzroy. Een wandeltocht van zo’n 25 km naar de voet van de gletsjer op deze majestueuze berg. 

Om 07.00 uur stond ik al naast mijn bed. Vrijwillig; een unicum want ik ben van nature niet zo matineus 😴. 

’s Middags om 16.30 uur zouden we vertrekken naar onze volgende bestemming. En ik wilde echt rustig de tijd hebben om de wandeling te maken. Gisteren heeft een aantal reisgenoten de tocht gedaan. Ze kwamen super-enthousiast terug en er waren er maar twee die het eind gehaald hebben omdat met name het laatste stuk erg zwaar bleek. 

Ik vertrok tegen 08.00 uur voor een wandeling die me door een overweldigende natuurpracht leidde met een variëteit aan vegetatie, landschappen en vooral bijzondere vergezichten.  
Dít is dus de reden dat Patagonië al 25 jaar op mijn verlanglijstje staat. 
Ik waande me als Alice in Wonderland. Om nog meer cliché’s te voorkomen: zie de foto’s.  

Centraal in de wandeling stond het uitzicht op de Fitz Roy. De berg werd steeds mooier naarmate ik dichterbij kwam. Maar er waren ook andere vergezichten en landschapselementen die voor nieuwe verrassingen zorgden. En heldere beekjes waaruit ik mijn waterflesje steeds zomaar kon vullen. 

Omdat het een heen- en terugroute was en de heenreis naar boven ging, had ik bedacht dat ik voor de terugronde minder tijd nodig zou hebben. De afspraak met mezelf was dat ik uiterlijk om 13.00 uur om zou draaien: waar ik dan ook was. 
Helaas was ik op dat moment pas halverwege het meest heroïsche, laatste stuk van mijn route;  omhoog via rotsen en keien waar je als een soort berggeit omhoog moest zien te komen. Het was verleidelijk om toch nog even door te trekken om de gletsjer te bereiken maar ik durfde het risico niet te nemen dat ik te laat terug zou zijn. En dat bleek maar goed ook. Want de terugweg was niet veel eenvoudiger dan heen; wat overigens ook te maken had met het feit dat mijn vastgezette enkel toch zijn beperkingen blijkt te kennen en 25 km door de bergen toch een bruggetje te ver is. Klokslag half 5 kwam ik total los bij het hotel aan waar de koffers al in de bus werden geladen en het instappen begonnen was …. 

Het was al laat toen we op onze volgende bestemming, El Calafate, aankwamen. Ik was dringend aan een douche toe en had geen zin had om nog uit eten te gaan. Daarom haalde ik een salade (wat me nog een wandeling naar het dorp en terug kostte die nog eens 6 km lang was 😬🥺) en genoot op mijn kamer rustig na deze prachtige dag.