Epiloog

Terwijl ik dit schrijf zit ik al 1,5 uur in het vliegtuig van Buenos Aires naar Rome, ingeklemd tussen een té dikke dame links van me (die niet in één stoel past) en één van onze groepsgenoten aan de rechterkant …. Tja, je kunt niet altijd geluk hebben 😬. Nog maar 12,5 uur volhouden 🥴. 

We reizen weer met Al Italia maar het vliegtuig is beter dan op de heenreis. Het is een moderner toestel en de stoelen zijn comfortabeler. Dus ik kom de tijd wel door voordat we weer voet op Europese bodem zetten. En dan: 'The party is over ...'

Wat heb ik lang uitgekeken naar deze vakantie! Mijn verwachtingen van Patagonië waren hoog gespannen …. en zijn ruimschoots uitgekomen. Wat een schitterende natuur met een enorme diversiteit aan ongelooflijk mooie landschappen. De mogelijkheden om Patagonië op een actieve manier te ontdekken, zijn enorm. En daar heb ik fantastisch gebruik van kunnen maken. 
Mede dankzij Renske, die al snel in de gaten had wat ik leuk vond; en dat ook mogelijk maakte. Een top-reisleider en ook nog eens ontzettend sympathiek, blijmoedig en stoer. 

Wat het allemaal extra leuk maakte, was de groep; kon niet beter. Het is bijzonder om te ervaren dat je met elkaar in een mum van tijd een soort familie wordt. Terwijl ik op de luchthaven in Buenos Aires bij sommige mensen even dacht: “O, hoort die er ook bij ……🙄?”, veranderde die gedachte heel snel in een gevoel van saamhorigheid en sympathie. En doordat we zo intensief bezig waren, leerden we elkaar heel snel kennen. Bijzondere karakter-eigenschappen komen onmiddellijk boven drijven. Niet in de laatste plaats die van mijzelf. Het is best confronterend om van mensen die je net kent, rake feedback te krijgen over hoe je de dingen doorgaans doet. Familie en vrienden hebben je ooit langzaam maar zeker leren kennen en nemen je als vanzelfsprekend zoals je bent. Maar dit proces gaat tijdens een vakantie als deze  in een soort snelkookpan. Zo is mijn ongeduld van de eerste dagen ten aanzien van het groepstempo weinigen ontgaan; en mijn overmaat aan energie die ergens heen moet, ook niet. Net als mijn ‘last minute acties’. Opmerkingen zoals: “Jij kunt ook niet stilzitten”, of “Jij gaat die berg vandaag zeker twéé keer heen en weer”, of “Jij móet ook veel van je zelf”, zijn best een heldere spiegel. Voor mensen die mij een tijdje kennen, is dat gewoon. Maar hier viel het op …… en gelukkig was het geen enkel probleem. Alles werd van elkaar genomen zoals het was. En dat was super! 

Al met al heb ik nog nooit in mijn leven  zo lang achter elkaar genoten van vrijwel elke minuut. 
De gebruikelijke tegenslagen die bij een vakantie horen, vielen ook mee. In onze groep is één persoon beroofd van zijn telefoon en zijn er twéé een dag flink ziek geweest. Zelf ben ik alleen mijn pinpas kwijtgeraakt en heb twee USB-stekkers in hotel-stopcontacten laten zitten. Dat valt allemaal erg mee.

Maar het is ook goed om weer naar huis te gaan. Zowel fysiek als mentaal ben ik er aan toe. En natuurlijk zal het fijn zijn om iedereen  - en vooral Menno – weer te zien.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor het volgen van mijn verhaal en/of foto’s! En voor het betrokken commentaar op mijn teksten en beelden.
Het was fijn om mijn ervaringen met jullie te kunnen delen en ze daardoor tegelijkertijd ook al een beetje te kunnen verwerken. Al zal het me allemaal nog wel een tijdje bezighouden. En bovenal blijf ik nog lang na-genieten van het fantastische Patagonië. 

Liefs,
Inez