Mooie fietsdag .... met een enerverend einde

Dag 5 Wallendorf - Burtoncourt, 366- 496 km (130 km)  

Zonnig, weinig wind, 12 - 20 graden

Een knalblauwe lucht met een paar mooie schapenwolkjes beloofde bij het opstaan vanmorgen een mooie dag. Niet verkeerd na de ontberingen van gisteren. 

Toch is het mooie van een fietstocht als deze dat je verhouding tot de wereld om je heen totaal verandert. In plaats van al je dagelijkse beslommeringen te regisseren, ben je overgeleverd aan wat zich voordoet, in plaats van je leven naar je hand te zetten. Je neemt het zoals het is. Regen, zon, kou. Normaal schuil je voor de regen of blijf je lekker binnen; bescherm je je tegen de kou door voor de open haard (of bij de verwarming 😉) te gaan zitten en zoek je schaduw op als de zon schijnt. Maar met zo’n houding kom je echt niet in Rome. Je moet het doen met wat er is en de regie over elk detail in je dagelijks leven loslaten. Een levensles .....

Het ontbijt verliep in een vergelijkbare sfeer als het diner gisterenavond. En we vonden het opnieuw vermakelijk. Wíj zorgden er in elk geval voor dat we weer naar het landschap konden kijken, dat nu baadde in het zonlicht, door het gordijn bij ons ontbijttafeltje open te trekken 🤗. 

Omdat het bij aanvang nog maar 12 graden was, startte ik zekerheidshalve met vier lagen kleding. Al snel kon ik ze één voor één afpellen. Uiteindelijk liep het tegen de 20 graden. 

In Wallendorf komen de riviertjes de Our en de Sûre samen en ging onze route verder langs de Sûre door het Müllerthal, dat oogt als Zwitserland in zakformaat. 
Bij een zonnig terras besloten we onszelf maar weer eens op koffie met taart te trakteren. De koffie lukte wel, maar we bleken bij een sushi-restaurant te zitten dat geen zoetigheden in het assortiment heeft. De ober begreep onze teleurstelling en troostte ons met een bakje kroepoek 😃. 

Via een paar heuvels staken we door naar het dal van de Moezel. Het was heerlijk fietsen. De heuvels omhoog waren goed te behappen en de beloning was steeds een heerlijk zoevende, lange afdaling.

Zodra we de Moezel bereikten, kwamen mooie wijngaarden in zicht die de dalwand sfeervol sieren. Op een mooie plek langs de rivier gebruikten we de lunch terwijl we genoten van het uitzicht. Ook dít is het leven nemen zoals het is 🌞.

We passeerden Schengen waarna we al snel Frankrijk binnenfietsten.

Ons doel van vandaag was Kédange, een plaats vooraan in de Lorraine. En – volgens ons routeboekje – de laatste plaats in de komende 100 km waar je boodschappen kon doen. We hadden niet de moeite genomen om van tevoren een slaapplaats te regelen in het vertrouwen dat dat in een gemiddeld stadje wel zou lukken. Helaas bleek er maar één hotelletje te zijn. En er was voor ons geen plaats meer in de herberg 🥴. Dat viel tegen na 98 km fietsen; én tegen etens- en (in elk geval) ‘koud-biertje-tijd’. De hotelier was zo aardig om een beetje rond te bellen voor ons en vond uiteindelijk een Chambre d’hôtes waar we terecht konden …. Weliswaar op 15 km afstand; en van onze route vandaan. Maar ja, het alternatief was een bushokje …  of een kamer delen met een Rome-fietser uit Brugge, die daar op het terras zat en wél een kamer had kunnen bemachtigen, en die grapte zijn tweede bed wel aan ons ter beschikking te willen stellen. Ik geloof niet dat hij het meende; maar zelfs in dát geval leek het ons niet zo aantrekkelijk om een kamer te delen met een wildvreemde man en na een zware fietsdag met z’n tweeën in een éénpersoonsbed te gaan liggen. 

We voerden het adres van de Chambres d’hôtes in op Google Maps en spraken elkaar moed in voor de resterende km’s. De eerste 14 km ging dat nog goed. Maar kennelijk investeert Google niet meer in de cartografie van dit soort dunbevolkte streken. We waren er bijna toen de weg ophield. Volgens Google was het luchtbreed nog een paar km ….. Een behulpzame fransoos vertelde ons dat we terug moesten en vervolgens via via naar onze bestemming, het plaatsje Burtoncourt. Omdraaien dus. Op enig moment wees Google ons een eindeloos bospad in dat wij braaf volgden totdat ook dit eindigde in struikgewas. Ook nu was de richting goed, maar de weg helaas onbegaanbaar. Inmiddels waren we echt doodmoe en hongerig. Onze appels, bananen en brood waren allemaal op. Gelukkig gaven de dadels die Moos, onze buurvrouw, ons had meegegeven weer de nodige energie. 
We riepen de hulp in van de fietscomputer en die hielp ons gelukkig met de laatste loodjes. In plaats van 3 kwartier  en 15 km fietsen werd het 2,5 uur en ruim 32 km.

Na 132 km 😱 fietsen kwamen we om ongeveer 20.00 uur aan in een doodstil dorpje en vonden op ons adres een oud Hans en Grietje-achtig huisje. Een schattige, oude man (later bleek 86 jaar) deed open. We kregen de ‘blauwe kamer’. Mooi voor iemand die zo van blauw houdt als ik 🤗. Onze gastheer wist ons te vertellen dat het dorp, dat 200 inwoners telt, geen enkele eetgelegenheid bezit. Maar zijn vrouw zou wel een omelet kunnen maken. We moesten alleen even wachten tot ze thuis was. Hij kon al wél voor een koud biertje zorgen. En later voor een fles rode wijn die hij in de catacomben van huis moest gaan zoeken. Met gevaar voor eigen leven strompelde hij de trap af van de kelder die zichtbaar al héél lang niet open was geweest. Ik voelde me direct schuldig; en dat werd nog erger toen het een stoffige fles Bordeaux uit 2006 bleek te zijn. Maar hij was wél erg lekker 😋.
Tegen half 10 kwam zijn echtgenote thuis en mochten we in hun sfeervolle keuken aanschuiven voor een erwtjes-omelet met brood, en appelmoes na. Heerlijk en gezellig. Een mooie gelegenheid om onze, enigszins teloor gegane, Franse taalkunsten weer op te frissen.
Vervolgens wachtte ons een heerlijk bed waarin we al sliepen voordat ons hoofd het kussen raakte.