De doodse stilte van het platteland van Lotharingen

Dag 6 Burtoncourt - Sarrebourg, 496 - 609 km (113 km)
Zonnig, weinig wind, 18-22 graden

Opnieuw straalde de zon aan de hemel toen we wakker werden. 
In de gezellige keuken van het 200 jaar oude huisje, ontbeten we samen onze Franse oudjes. Stokbrood met jam en een inderhaast vannacht gebakken lekkere cake-achtige koek.

De dag van gisteren zat aardig in onze benen maar we wisten dat ook vandaag 100 km voor ons in het verschiet lag. Het platteland  van Lotharingen loopt al tientallen jaren leeg. Ook winkels en horeca zijn verdwenen. Door de streek trekken rijdende slagers, groenteboeren en bakkers met bestelbusjes van dorp tot dorp. Deze ochtend waren ook wíj aangewezen op zo’n ‘Camion’ die om half 10 ons Hans en Grietje-huisje aandeed.

Voorzien van de nodige fourage namen we afscheid van het aardige echtpaar. Na 12 km bereikten we onze officiële route weer. De route slingerde zich langs golvende weilanden afgewisseld met af en toe een bos of een dorpje  met slechts enkele tientallen inwoners en waar een groot deel van de huizen getooid is met een bord ‘á vendre’. Ik amuseerde me zoals altijd met de mooie witte en bruine Franse koeien die veel interactiever zijn dan bij ons in NL. Als je langsfietst, stoppen ze even met herkauwen, tillen ze hun hoofd op en kijken ze je ná. Met als gevolg dat ik niet alleen alle fietsers gedag zeg die we tegenkomen, maar ook de koeien 🙃.

Het was weer een heerlijke dag om te fietsen en ik genoot van de omgeving, het zonnetje en de wind die bij de afdalingen lekker door mijn haar waaide. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik de komende weken met een Joop ter Heul-achtig kapsel (dames van 60 plus die dit lezen weten uit  hun meisjesboeken-tijd wat ik bedoel) door het leven moet. Hele dagen buiten zijn in allerlei weersomstandigheden degradeert elke ambitie tot het nulpunt om je haar onder controle te houden.
Wel gaf mijn lijf een licht protest af na de afgelopen twee onbedoeld zware dagen die achter ons lagen. Zo ook bij Menno.

Om het risico op een herhaling van zetten te voorkomen, reserveerden we bij onze eerste stop (zonder koffie want er was inderdaad in geen velden of wegen een café of iets wat daar op leek, te bespeuren) een kamer in het eerstvolgende hotelletje dat toen nog zo’n 65 km verder lag. 

Hoewel we gisteren alleen de Nijmeegse Rome-fietser nog twee keer ontmoet hebben, zijn we vandaag hem, noch onze Deurnse collega’s tegengekomen. Wel passeerden we een paar keer twee jonge mannen, zwaar bepakt, die onderweg zijn naar Florence. Ze doen zoiets als dit voor de eerste keer; en kamperen. En net als de mannen uit Deurne waren ze overbeladen door allerlei overtollige bagage. Door onze eerdere ervaringen bij onze fietstocht naar onder andere Santiago de Compostela weten wij gelukkig wat we allemaal thuis kunnen laten. Deze jongens stonden op het punt een deel van hun bagage terug te sturen. De tweede keer dat we hen passeerden, troffen we hen lopend aan omdat een van de twee zijn knie kapot had gefietst. De volgende camping was nog 25 km ver weg 😱.

Als ik het moeilijk heb met de zoveelste heuvel, helpt het overigens enorm om aan de andere (inmiddels zes) fietsers te denken die we ontmoet hebben; en voor mezelf te visualiseren hoe ook zíj deze zelfde kilometers omhoog verstouwen. En te weten dat ook zij wel eens denken, waarom ze in vredesnaam aan dit avontuur begonnen zijn. Voor mij is dat de combinatie van lekker fietsen en genieten van de natuur, een zonnetje en een prettige temperatuur. De keren dat het anders is, neem ik graag voor lief. Ook gaat het om het verleggen van de grenzen ten aanzien van wat ik fysiek en qua doorzettingsvermogen aankan. En hoe gek het ook klinkt, is zelfs het afzien mooi; vooral als je er later aan terugdenkt.  En het elke dag weer vertrekken zonder te weten welke leuke of minder leuke verrassingen je precies te wachten staan en zonder specifieke eindbestemming. Bovendien is het de enige manier van vakantie houden die Menno kan bekoren en dus om samen met vakantie te gaan. Voor Menno, als notoire harde werker, gaat het vooral om het nut van het actief bewegen en de aardigheid van het doorstaan van ontberingen die je je lang blijft heugen. Plus de rationele wetenschap dat het goed is om af en toe afstand te nemen van het dagelijks leven en van Over Rood. Hoewel dat laatste overigens niet zo gemakkelijk gaat ….

Doordat ook het traject van vandaag meer klimwerk vroeg dan we verwacht hadden, werd het toch weer een latertje voordat we in de buurt van het oude klooster kwamen waar we een kamer gereserveerd hadden. Het lag een paar km van de route af maar was zo slecht bewegwijzerd dat ook vandaag de laatste loodjes weer zwaar telden omdat we op het laatste stukje weer verdwaalden en via een een hobbelpad uitkwamen op een boerenerf, waar nota bene ook nog een dode koe lag te versterven 😨.

Uiteindelijk loste ook dit route-probleempje zich weer op en fietsten we blij maar doodop (langs een replica van een Lourdesgrot) de binnenplaats op van een voormalig klooster dat een nieuwe bestemming heeft gekregen als conferentie-oord en hotel. 
Onze sobere kamer heet St Benedictus 🤗 en ademt de serene sfeer van weleer. Gelukkig is er een lekkere douche. En vlakbij het klooster een Auberge waar we vanavond een top-maaltijd hebben genoten. Tijdens het eten hebben we wel geconcludeerd dat we het nu een paar dagen rustig aan moeten gaan doen. Want in dit tempo gaan we Rome niet halen. Effe dimmen dus de komende dagen.