Mijn eerste belevenissen in Argentinië

De kop is eraf!  
Sterker nog; Buenos Aires ligt al achter me en we zitten in de nachtbus naar onze volgende bestemming, Puerto Madryn, aan de west-kust van Argentinië. Een reis van 1.300 km, waar we vanmiddag om 15.00 uur aan begonnen zijn en die tot morgenochtend 12.00 uur duurt. Tijd genoeg dus om eindelijk even bij te praten. 

Het wordt misschien veel in één keer, maar ja …. 

Tot nu toe heb ik nog geen seconde tijd gehad om een letter op papier te zetten. Debet daaraan zijn het volle programma vanaf de aankomst tot op dit moment; en de enerverende reis die daaraan vooraf ging. Alle beschikbare slaaptijd die overbleef, moest ik dan ook hoogstnoodzakelijk zo benutten 😴. 

Ons is beloofd dat het vanaf nu wat rustiger wordt. 
‘Ons’ is mijn reisgezelschap, bestaande uit  20 personen plus reisleider Renske (leuke meid, 32 jaar, roodblonde krullen, vrolijk en enthousiast). 
Het is een gezellige, sympathieke groep mensen waar ik tot nu toe geen enkele dissonant in heb kunnen spotten. Zes stellen en acht personen die individueel reizen; tien vrouwen en tien mannen + Renske dus. Want in vergelijking met de rest is Renske een meisje. De gemiddelde leeftijd is zeker 60-plus. De oudste is 76, maar die ziet er 8 jaar jonger uit, en de jongste schat ik op 53/54 jaar. 

In het begin moest ik erg wennen aan de groep; niet zozeer aan de mensen maar meer aan het tempo (of beter gezegd het gebrek aan tempo dat een groep met zich meebrengt). Maar inmiddels verloopt alles wat vlotter en misschien ben ik er ook wel wat aan gewend geraakt.  
Bovendien is het voordeel van het reizen in een groep met een goede reisbegeleiding me inmiddels ook duidelijk geworden. Dankzij de lokale gids, Marcella, die Renske heeft ingeschakeld hebben we in 2,5 dag écht een goed beeld gekregen van Buenos Aires, inclusief de geschiedenis van de stad en het land. Het was effectief, interessant, leerzaam en ook nog gezellig.  

Een lange reis
Maar even terug naar het begin van mijn reis. Het was een treurige start.  
Menno reisde per trein met me mee naar Schiphol en Elly en Marie-Jeanne vergezelden ons naar station Breda. Toen we de stationshal betraden kreeg Marie-Jeanne een telefoontje met het bericht dat haar broer plotseling is overleden. Alsof er een bom insloeg …. Elly en Marie-Jeanne zijn onmiddellijk omgedraaid en naar Limburg gereden. Echt een schok.  

Ontdaan stapten Menno en ik in de trein die wonderwel op tijd reed en ons binnen een uur naar Schiphol Airport bracht. Na een kop koffie namen we afscheid waarna Menno door is gereisd naar Haarlem voor een bezoekje aan George en Bridget. 
Het afscheid was lastiger dan ik verwacht had. Zolang we elkaar kennen zijn we nooit langer dan 3 á 4 dagen níet bij elkaar geweest. Toch even slikken ……😪 

Het vliegtuig vertrok om 17.30 uur. We reisden met Al Italia via Rome naar Buenos Aires en op beide vluchten had ik het geluk van een plaats aan het gangpad en een vrije stoel naast me.  
Fijn als je 13.000 km en 16 uur moet vliegen; en er af en toe uit wilt om even te lopen. En sowieso is het prettig om je benen in het pad te kunnen steken. 

Het was – op zijn zachts gezegd - geen prettige nacht. Af en toe een hazenslaapje; meer zat er echt niet in. En verder was het gewoon afzien en hopen dat het snel voorbij ging.  
De service en kwaliteit van Al Italia is overigens echt beroerd; een Ryanair-achtige performance. Chagrijnige stewards (vrijwel alleen mannen overigens 🤔), bijzonder oncomfortabele stoelen (zelfs voor een vliegtuig), dramatisch slechte catering (niet alleen kwalitatief – erger dan gebruikelijk in een vliegtuig - maar ook kwantitatief). Of dat veroorzaakt wordt doordat het niet zo goed gaat met het bedrijf, of dat het niet zo goed gaat met het bedrijf omdat het zo slecht presteert, weet ik niet. 

We arriveerden om 08.30 uur,  plaatselijke tijd, in Buenos Aires. (Het is hier 4 uur vroeger dan in Nederland.) 
Mijn eerste ontmoeting met een Argentijn is kenmerkend voor de meeste overige contacten tot nu toe met de allochtone bevolking: onaardig en ongastvrij.  
Het begon met de douane-beambte die allereerst constateerde dat ik zijn loket te snel benaderde want ‘zijn lampje brandde nog niet’ (zo liet hij mij weten) en die me daarna – volgens mij voor straf - volgens de regels der bureaucratische douane-kunst het vuur ná aan de schenen legde over mijn vinger-afdruk, mijn foto, mijn hotel in Buenos Aires (waarvan ik de naam niet kon produceren) etc. Enfin, een half uur later …….  
Het verzamelen van ons reisgezelschap op de luchthaven was ook geen sinecure. Wát een gekrioel van mensen en groepen die naar elkaar op zoek waren.  
We hadden elkaar niet eerder ontmoet en hadden dus geen herkennings-mogelijkheid, behalve een Djoser-bordje in een zee van opgestoken kartonnen herkenningstekens voor andere reizigers op de luchthaven van deze wereldstad 🙃. 
Uiteindelijk waren we compleet, maar duurde het nog eindeloos voordat iedereen geld gewisseld of gepind had en een toiletstop had gemaakt. Na veel vijven en zessen vertrokken we in een tempo doedel naar de bus die ons met een klein uur rijden naar ons hotel bracht aan de Avenue  de Mayo, in het hart van het centrum.  
Aangekomen bleek dat de kamers niet klaar waren. Wel konden we onze bagage ergens neerzetten en de stad ingaan. Een domper want iedereen snakte naar een beetje rust na ruim 24 uur reizen en zeker naar een douche en een  tandenborstel.  
Enfin, waar niet is …. 

Een eerste kennismaking met Buenos Aires 
Onder leiding van een lokale gids togen we stad in. Dat wil zeggen; niet meteen, want de een moest nog iets in de kluis doen, de ander moest toch nog schoenen uit een koffer vandaan toveren en de volgende ….. etc. Dat bedoel ik met ff wennen aan een groep. 

Voordat we vertrokken, ontvingen we uitgebreide waarschuwingen over alle gevaren in Buenos Aires zoals zakkenrollers en andere dieven die er kennelijk allerlei snode methoden op na houden om toeristen hun eigendommen te ontfutselen. Dat was trouwens niet de enige keer. Je wilt niet weten hoe vaak we op straat  aangesproken zijn door Argentijnen die ons adviseerden onze foto-camera niet zichtbaar te dragen; of mijn rugzak richting mijn borst te draaien of mijn kettinkje af te doen. Blijkbaar is het echt een groot probleem in de stad. Wat overigens vandaag écht bleek toen Ton, de nestor van onze groep, zijn telefoon afhandig werd gemaakt doordat er vanaf een balkon iets op hem gemorst werd, waarna een vriendelijke dame aanbood hem schoon te poetsen en hem daarbij van zijn telefoon af heeft geholpen ….. 😱 Dat soort trucs dus.  
Het goede nieuws is dat we elders in Argentinië voor dit soort escapades niet hoeven te vrezen, zo wordt gezegd. 

We wandelden naar het Plaza de Mayo, het plein waar het donker-roze presidentiële paleis staat en dat bekend is vanwege de ‘Dwaze moeders’ die nog steeds elke donderdag hun ronde lopen om  opheldering te eisen over hun verdwenen kinderen in de jaren ’70. Een hele bijzondere plaats die ik kenmerkend vind voor de gewelddadige geschiedenis van Argentinië; en ineens realiseerde ik me dat ik zomaar midden in Buenos Aires bevond……!!! Geweldig om dit te mogen beleven! 

Op het plein staat ook de Cathedral Metropolitana, waar een mausoleum is van Generaal San Martin die beschouwd wordt als de bevrijder van Argentinië na de Spaanse overheersing. Twee gardisten bewaken het graf en toevallig maakten wij de wisseling van de wacht mee. Mooi om te zien! 

Vervolgens stapten we onze bus weer in en bezochten we de havenwijk La Boca, waar de tango is geboren en die gekenmerkt wordt door felgekleurde huizen, muurschilderingen  en levensgrote poppen van papier maché, uit raamkozijnen hangend en balkonnetjes sierend of gewoon op straat. Zoals het balkon waar Evita Perón, Maradona en de Argentijnse Frank Sinatra, wiens naam ik niet meer  weet, gebroeder-/zusterlijk naast elkaar staan.  
Een volgend busritje bracht ons naar het graf van Evita Perón op het Cementerio de la Recoleta. De begraafplaats deed me erg denken aan Pėre Lachaise in Parijs; alleen waren de mausolea nog potsierlijker en megalomaner.  

Op de terugweg naar het hotel passeerden we opnieuw het Plaza de Mayo waar toevallig de Dwaze moeders aan hun wekelijkse vreedzame demonstratie begonnen….. Dat vroeg natuurlijk om een extra stop.  Héél indrukwekkend!!!  

We namen voor deze dag afscheid van Marcella, onze lokale gids, die bijzonder goed Engels spreekt, ontzettend veel weet en vertelt; en dat op een hele boeiende en prettige manier doet.  

Wát een mooie middag! 

Een douche, een kennismaking met de groep en een gezamenlijk etentje later, stortte ik op mijn kamer - na 40 uur geen bed gezien te hebben – onmiddellijk in een soort coma-slaap. 

Buenos Aires in een notendop 
Uitgerust genoten we van een prima ontbijt.  

Niet alleen het ontbijt maar eigenlijk héél Buenos Aires doet heel Europees aan.  
De verklaring daarvoor is dat de Argentijnse Indianen, de oorspronkelijke bewoners van Argentinië, bijna volledig zijn uitgemoord in de strijd ná de Spaanse kolonisatie. Omdat er toch arbeidskrachten nodig waren voor de opbouw van het land zijn veel Europeanen naar Argentinië gehaald; vooral Italianen, Spanjaarden, Engelsen en Fransen. Op straat zie je daardoor nauwelijks typische Zuid-Amerikanen. En ook de architectuur is heel Europees. Je zou je ook in Barcelona of Parijs kunnen wanen.  
Monumentale gebouwen, veel groen, schoon en opgeruimd; tenminste op veel plaatsen. Maar natuurlijk ook sloppenwijken, die de schaduwkant laten zien, en zwervers, ook gezinnen, die op een matras of bank slapen. Kijk maar naar de bijgevoegde foto’s.  

We hadden deze vrijdagochtend  afgesproken om half 9 vóór het hotel om in de bus te stappen. Mijn natuurlijke optimisme over hoeveel activiteit er in een bepaalde tijdsperiode past, maakte dat ik 7 minuten te laat bij de bus aankwam 😬. Renske was al naar me op zoek….. Ik nam me direct voor dat dit de laatste keer is. Niets vervelender dan in zo’n groep degene te zijn, die altijd te laat is. (Tot nu toe is het gelukt ….) 

We begonnen op het Plaza del Congresso met het parlementsgebouw en één van de twee replica’s ter wereld van De Denker, het standbeeld van Rodin.   
Bij aankomst van de bus kwamen er meteen twee agenten op ons af om ons te escorteren omdat daar veel criminaliteit plaatsheeft jegens toeristen.  
Indrukwekkend waren de stenen banken waar grote stukken van afgehakt zijn tijdens een opstand van het volk tegen de regering begin van deze eeuw. De volkswoede maakte dat het parlementsgebouw met brokken afgebroken steen bekogeld is. De kapotte bankjes zijn veelzeggend …  
We bezochten vervolgens enkele bijzondere wijken. De eerste was een oude tangowijk met muurschilderingen; en de tweede,  Puerto Madero, is het moderne, nieuwe Buenos Aires, een gerenoveerd havengebied met tot appartementen omgebouwde pakhuizen (à la Rotterdam of Hamburg), moderne glazen wolkenkrabbers en havengebouwen omgebouwd tot trendy hotels, café’s en hotels. Een prachtige witte brug, de Puente de la Mujer, die twee havendelen verbindt, is gecreëerd als  een eerbetoon aan de Argentijnse vrouw. Vlakbij bevindt zich het Plaza Reine de Holanda (het plein van de Hollandse koningin), wat bij mij – als Nederlandse onderdaan - overigens weinig trots opriep ….. (Kijk maar naar de plaatjes.) 

Vervolgens reden we de stad uit; naar de delta van de Tigre voor een rondvaart door dit waterrijke, groene gebied, waar 4000 mensen wonen in armetierige huizen op palen, maar waar ook bewoners van Buenos Aires een  luxe vakantiehuis hebben.  
We voeren rond onder een heerlijk zonnetje, zo’n 28 graden en een prettige wind; een ontspannende onderbreking van een enerverende dag, waarbij Marcella weer een onvoorstelbare hoeveelheid informatie – zij het in hapklare brokken – verstrekte over alles wat we zagen. 
Het werd weer serieus bij het bezoek aan het monument dat is opgericht ter herdenking aan de 30.000 doden ten tijde van de strijd in de jaren ‘70 van de toenmalige regering tegen de linkse guerrilla.  
Tot slot bezochten we een prachtige boekwinkel die gevestigd is in een oud theater. En toen had  vrijwel iedereen het gehad. Ruim voldoende – om niet te zeggen te veel - indrukken voor één dag.  En tijd voor een ijskoud biertje, dat ik – samen met Mieke, André en Wil – vond in een café nabij de boekwinkel.  

Met hetzelfde gezelschap – uitgebreid met Jos en Lyda – aten we ’ s avonds picadors, een soort tapa’s, in een leuk  restaurant in de buurt van het hotel. Supergezellig! 

Het is onvoorstelbaar hoeveel je in twee dagen kunt leren en beleven over een stad. Toch niet zo slecht, zo’n georganiseerde groepsreis 😉  

En wat ook mooi is, is dat er een soort organisch groepsproces ontstaat, waarin mensen elkaar automatisch vinden. En het leuke in déze groep is dat iedereen met iedereen oploopt, kletst en elkaar de ruimte laat. Ik voel me er in elk geval prima in thuis! 

Nog even na-deinen 
De zaterdagochtend en deel van de middag in Buenos Aires waren naar wens in te vullen. Om 15.00 uur  vertrokken we pas naar onze volgende bestemming.  

Met een groepje van vijf bezochten we wandelend een paar interessante plekken van de stad die we nog niet gezien hadden en dronken we koffie op een terras.  
De andere vier wilden graag rustig lunchen, maar ik koos ervoor om nog even naar de wijk San Telmo te lopen; een pittoresk, oud stadsdeel, vergelijkbaar met Le Marais in Parijs, met veel kunst- en antiekwinkels en een leuke markt met kraampjes rondom een groot, gezellig terras; waar ik het geluk had om van een schitterende tango-demonstratie te genieten.  

Om 15.00 uur stapten we in deze bus. Inmiddels is het bijna 12 uur ’s nachts en ga ik lekker slapen.