De kers op de taart: de Perito Moreno

Na de fantastische natuurbeleving van gisteren dacht ik toch écht dat ik het mooiste gehad heb. Maar wat ik vandaag gezien heb, slaat alles: de gletsjer Perito Moreno, een natuurverschijnsel zoals ik nog nooit gezien heb! 

We vertrokken vanmorgen om 08.00 uur met de bus vanuit El Calafate voor een rit van 80 km naar deze bijzondere gletsjer. Een lokale gids, Eduardo, reed mee en vertelde met veel gevoel voor humor over alles wat er aan ons voorbij trok en over wat we nog gingen zien vandaag. Hij maakte er een soort cabaret-voorstelling van; dus het was al vroeg een gezellige boel in de bus 🤣. 

El Calafate maakt – net als El Chaltén - deel uit van Parque  Nacional Los Glaciares (ofwel: het nationale park van de gletsjers). Het park telt ruim 300 gletsjers en talloze meren. Het gebied rond El Calafate is één groot natuurmuseum. Wandelaars, bergbeklimmers en natuurliefhebbers kunnen hier hun hart ophalen, maar het overgrote deel komt hier voor het gletsjerspektakel de Perito Moreno. Niet voor niets staat deze op de werelderfgoedlijst van de Unesco. 

Het plaatsje zelf ziet er uit als en soort cowboy-dorp, maar dan een moderne, toeristische versie. Het ligt aan de rand van het enorm grote, turquoise gletsjermeer, het Lago Argentino.  

De gids vertelde dat het bij somber weer lijkt het alsof het water licht geeft. Het wordt daarom wel ‘gletsjermelk’ genoemd. De sprookjesachtige kleur komt van het gruis van stenen dat meegesleurd wordt met de Perito Moreno die er in uitkomt: fosforiet dat zo licht is dat het op het water blijft drijven.  

Het klimaat is in deze regio gematigd. ’s Zomers is de temperatuur rond de 16 graden (zoals ook nu) en ’s winters net onder nul. Je kunt je afvragen hoe het komt dat er met dit soort weer hier toch zoveel gletsjers zijn. Een gletsjer is eigenlijk niets anders dan een schuivende rivier van ijs, zo zei de gids. De sneeuw die boven in de bergen valt, schuift in verijsde vorm vanzelf naar beneden en smelt pas als de temperatuur een eindje boven nul komt.    

Door de opwarming van de aarde worden alle gletsjers (ook in dit gebied steeds kleiner), behalve de Perito Moreno. Die groeit nog steeds en wel met maar liefst 700 meter per jaar. Wetenschappelijk zijn daar een paar verklaringen voor, maar de geleerden zijn het er niet over eens wat de waarheid is. Inmiddels is de gletsjer 4 km breed, 30 km lang en maar liefst 60 meter hoog, wat goed te zien is omdat de Perito Moreno eindigt in een verticale ijswand die rechtop in het water staat. 

Op het moment dat we de bocht namen die uitzicht gaf op de Perito Moreno telde de gids af van 3 tot 1 omdat hij wist wat er bij  nul zou gaan gebeuren……. En ja hoor: als uit een mond klonk er een “oooooh!” door de bus.  

De Perito Moreno lag een stuk lager en we zagen een enorme, grillige ijsmassa met allerlei tinten wit en blauw uit het water opdoemen. 
Terwijl we de afgelopen dagen een gigantisch geluk gehad hebben met het weer, was het vandaag helaas bewolkt en regende het en beetje. Hartstikke jammer, want als de zon schijnt zijn de kleuren nog veel intenser.  

Beneden aangekomen, startten we met een boottocht over het meer in de richting van de gletsjer. De boot mag niet dichter dan op 70 meter afstand van de Perito Moreno blijven, omdat er regelmatig een stuk ijs afbreekt dat met een donderend geweld in het meer stort. Soms zijn het stukken met de hoogte van een flatgebouw van een aantal verdiepingen.  
Het bijzondere is dat je de gletsjer niet alleen ziet, maar ook hoort ….. en voelt!  Hij kraakt, gromt en rommelt. En niet zo’n beetje ook. Te laat zie je steeds een groot. vers blok ijs het water in plenzen. Zo’n stuk komt dan direct weer aan de oppervlakte  - een golfslag veroorzakend - en blijft op het water liggen.  

Je kunt je misschien voorstellen hoe het Is om met een bootje van 3 meter hoog zo dicht langs een kolossale ijswand van 60 meter te varen, waar voortdurend grote stukken vanaf donderen. Wat voelde ik me nietig! 

Na de boottocht hadden we vier uur de tijd om een wandeling te maken langs de gletsjer via een pad met loopbruggen en uitkijk-platforms dat was zo mogelijk nog mooier. We konden de gletsjer vanuit verschillende invalshoeken en op verschillende hoogten bekijken en horen. Het was overweldigend.  

Helaas vergiste ik me weer eens in de tijd omdat ik op een van de hoger gelegen platforms werd afgeleid door een scheur die ik steeds groter zag worden. Er zat een gigantisch stuk ijs boven, dat ik hoopte te zien vallen. Helaas …,.. Het gevolg was wel dat ik opnieuw naar de bus terug moest rennen om op de afgesproken tijd terug te zijn. Wat op tien minuten na lukte 🥺. Op deze manier compenseer ik mijn gebruikelijke hoeveelheid work-outs bij Pellikaan ruimschoots …… En inmiddels heb ik ook een naam gevestigd als degene die altijd op de nipper (of net niet) bij de bus aankomt. Gelukkig wordt het me (nog) niet kwalijk genomen. En is de grap dat Renske niet meer hoeft te tellen of iedereen er is, maar alleen maar hoeft te kijken of ík er al ben. Weer een voorbeeld dat de eigenaardigheden van iedereen in de groep gewoon worden geaccepteerd. En dat voelt écht goed! Maar ik ga de tijd wel beter in de gaten houden.  

Moe maar voldaan reden we terug naar El Calafate, waar we met een paar mensen lekker in de zon op het terras een biertje dronken en wat te eten haalden. Uít eten was voor menigeen vandaag geen optie omdat we morgen om 05.00 uur op moeten voor de bustocht naar Chili.  

Wat wás het weer een prachtige dag!